Daar sta je dan te glimmen door de olie waarmee ik je verweerde rondingen poetste. De kleur van je dek heb ik vervangen door fuchsia roze zoals dochter het graag wil. Je ziet er prachtig uit, dame. Je hebt met je destijds moderne look een klassieke uitstraling hoewel je tevens iets jeugdigs hebt weten te behouden.
Terwijl ik bezig ben met het afspelden en later steek voor steek het nieuwe dekovertrek plus de accessoires maak, gaan mijn gedachten terug naar toen. Je was er eerder dan dochter, eerder dan dat ze geboren was. Toch stond je toen al op haar te wachten. Je droeg een ouderwets jaren zestig kleedje. Pas toen wij in december 1983 beginseltoestemming kregen om ons tweede kindje te adopteren, gingen we aan haar kamertje werken. Je weet maar nooit hoe snel het gaat. Tweede kindjes kamer was klaar op in april 1984. Vaak ging ik er heen en kwam tot rust in jou. Dan mijmerde ik: zou ons kindje al geboren zijn? Hoe zou het met de moeder gaan? Och moedertje😢. Terwijl ik vandaag met het dek bezig was werd ik mij weer bewust dat jij en het kamertje klaar waren toen dochter nog nét niet verwekt was. Wat is dat bizar. Je stond te wachten terwijl er nog een zwangerschap te voldragen was. Jíj weet hoe vaak ik twijfelde. Wachten op haar, mijn jongste kind dat ergens nog geboren moest worden en waarvan ik wist dat ergens een moeder zal zijn die haar kind gaat afstaan. Vréselijk. Ik kreeg er buikpijn van. Ah, jij weet hoezeer ik leed om een mensje in wording te laten gaan omdat zelfs een kortdurende buitenbaarmoederlijke zwangerschap- waarbij het foetusje eruit moest omdat het al dood was- erg zwaar was. Zowel de fysieke als de geestelijke pijn. En dan zou ík samen met mijn voormalige echtgenoot andermans kindjes adopteren? Jij weet hoezeer ik mij verbonden voel met de twee moeders van mijn/ onze kinderen. Minder met de verwekkers.Tegenwoordig denk ik met een bezwaard hart: hadden we de moeders niet kunnen helpen? Nee, het liep zoals het liep. Het was zoals het was. We waren jong en hadden een kinderwens😌.
Het was een bevalling op zich het hele in verwachting zijn van ons tweede kindje. Met onze eerste had ik het ook. Echter, die meldde zich al in de narcose droom na de buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Toen we hem vier jaar later zagen herkende ik hem uit mijn droom en zo waren er nog meer tekenen, waarbij we wisten dat het zo moest en mocht zijn.
Maar toch: geen adoptie zonder afstaan.
Twee verschillende emoties en iedereen kan nog zo hard zeggen: ‘Tob niet. Laat los. Ze zijn al zo lang bij jullie. De kinderen hebben het er nooit over.’ Ja, dat weet ik, maar ík zal nooit vergeten dat onze vreugde dank zij het verdriet van de ander is en dát dankzij de andere twee vrouwen hun zwangerschap voldroegen. Ze gaven onze kinderen het leven. Niemand heeft om het leven gevraagd, maar tóch is het bijzonder om het leven te krijgen. Haar wegdenken vind ik een teken van disrespect maar tevens begrijp ik dat het een niet weten is hoe er mee om te gaan.
Ach, jij weet van mijn twijfels toen of ik wel een goede moeder zou zijn. Steeds weer naar binnen kijken en piekeren. Jij weet dat ik dankzij mijn dochter weer terug bij mijzelf kwam.
Ja, jij weet hoe ik rouwde over mijn broer en mijn hond maar het kon toen niet omdat ik tevens in adoptieveverwachting was. Onzeker, verdrietig maar ook blij om zoonlief en zij die zou komen. Beide zo intens gewenst.
Jij stond op je plek. Je wachtte geduldig, soms als zoonlief sliep kwam ik bij je. Dan mijmerde ik, zong liedjes voor haar in den verre.
Steek na steek na steek. Ogen doe je best. Mijn ogen werden geleid door mijn hart en het is gedaan. Je bent als nieuw.
Destijds stond je op dochter te wachten in het lichtblauw met witte vogeltjes, zoals de gordijnen en het stootkussen in haar bedje. Nachts wanneer ze de fles kreeg zaten we stilletjes in jou en je omarmde ons met je ronde leuningen. Fluisterende uren. Mooi. Later verhuisde je mee naar haar grotere kamer. Ook daar kreeg je dezelfde kleur als de gordijnen, knuffelbeesten zaten in je. Na de scheiding verhuisde je mee naar het huis waar ik nu woon met poezebeestje en de vissen. Dochter wou niets meer van je weten en ik nam je mee naar zolder, mijn atelier, waar je stond met steeds meer klodders verf. Ik sliep er wanneer ik nachtdienst had. Af en toe plofte ik in je.
Dochter wil je nu tóch terughebben. Je komt in haar slaapkamer te staan, net als vroeger 34 jaar geleden.
Daar sta je dan. Te glimmen door de olie waarmee ik je verweerde rondingen boende nadat ik je eerst schoonpoetste. Op een paar spatten verf na ben je redelijk als nieuw.
Wat ben je mooi glanzend retro rotan stoeltje met je fuchsia stoelhoes en twee fuchsia kussentjes. Dank je wel, stoeltje. Je bent ouder dan dat dochter is.
Weet je dierbaar stoeltje, wanneer ik er ooit niet meer zal zijn wees dan een tot steun zijn stoel voor haar en fluister dan in: Mama houdt van je al werd ze wel eens geïrriteerd of boos. Was zich liebt das neckt sich.’ En Dochter, al vind je het mogelijk niet zo mooi gestikt als dan toch is het met meer liefde gedaan als door een machine🤪.
🍀💕🍀
Geen opmerkingen:
Een reactie posten