Moeder mogen zijn is voor mij iets onverwoordbaars. Van de ene dag op de andere 24 uur lang altijd er zijn voor een mensenkindje en twee jaren later nog een mensenkindje dat afhankelijk van je is, is bijzonder. Licht en pittig tegelijkertijd. Verantwoording voelen en dragen. Verantwoordelijk zijn voor alles wat je meegeeft in woord en daad. Ik ben een verbinding, een verbond, een relatie vanuit mijn hele wezen met mijn twee lieverdjes aangegaan. Hecht. Zo hecht. Doch, het zal nooit zo hecht zijn als met een biologische moeder? Maar toch ...in de geest is er een sterke verbinding met haar.
Je komt in een flow, de dagen, maanden en jaren rijgen zich aanéen en stromen voorbij. Op dit moment van schrijven ben ik 37 jaar een mama. In de geest langer. Mijn kinderen brachten mij veel. Je komt jezelf tegen en je leert daardoor jezelf kennen als moeder. Ik bid dat ik de kinderen ook veel bracht. Toch is er altijd twijfel ‘doe ik het wel goed.’ Echter, wanneer de intentie goed is en je vanuit je hart met een gezonde dosis verstand,
moedert dan is dat de eigen manier. Iedere ouder is anders. Ieder
doet naar beste kunnen én ja, ook vanuit conditionering. Het is zoals het is. Toch kan ik keer op keer kiezen hoe te doen. Hoe te reageren. Hoewel niet vanuit mijn buik geboren dan zijn mijn kinderen zeker vanuit mijn hart geboren. Ik houd van ze. Zij houden van mij. Terugdenkend zie ik de allereerste ontmoeting. Het was 9 mei en het was Moederdag. Elkaars ogen aftastend, dan herkenning. Ja, herkenning. Er is meer tussen hemel en aarde. Toch intens diep medeleven en verdriet om haar die afstond😢.
Dan ...een eerste glimlach alsof de zon doorkomt.
Dan ... al dat speciale, het leuke, de lol, het gezellige, alle verwondering, alle dankbaarheid, maar ook alle vermoeidheid en het moeilijke wanneer je niet weet wat wijsheid is.
Als ouder doe en laat je dát waarvan je denkt waar je goed aandoet. Zoals mijn ouders, zoals denk ik álle ouders doen en laten.
Feit is dat je niet alle stenen op je kinders levenswandel voor ze weg kunt nemen, zeker niet als ze volwassen zijn.
Feit is dat onze kinderen hun eigen weg gaan. Eigen keuzes maken. Zelfstandig zijn.
Feit is dat niemands levenswandelpad effen is. Ik denk dat je dan een vervelend verwend mens zou worden.
Nu de kinderen volwassen zijn en ik als moeder aan de zijlijn sta is het nog steeds onverwoordbaar. Ik voel mij dankbaar voor de mooie mensen die ze zijn geworden. Doch het is ook een zó intens meeleven met hun levensworsteling dat mijn hart er vandaag pijn omdoet. Een warme kruik op de borst geeft iets soelaas. Empath zijn heeft zijn voors en tegens.
Bezorgdheid vlamt soms op. Kleine kinderen, kleine zorgen. Grote kinderen, grote zorgen. Het is een waarheid als een koe.
Laat ik vertrouwen hebben. Laat ik constructieve gedachten hebben. Laat ik mijzelf steeds weer opnieuw uitvinden als moeder ondanks mijn tekortkomingen en dankzij mijn kwaliteiten. Moge mijn kinderen zichzelf blijven accepteren met al hun facetten. Moge ze keer op keer weer hun unieke eigenwaarde zien, ondanks en juist óm het verweg zijn van hun eigen levensbegin😢.
Moge ze zich écht thuis voelen bij en met zichzelfmet begrip en zelf compassie.
Moge ze zichzelf een warmwaterkruik vol warmte geven om hun hart te verwarmen wanneer het nodig is.
Moge ze onthouden dat lachen en huilen helpt om te ontluchten.
❤️
Geen opmerkingen:
Een reactie posten