Mijn tuintje is mijn paradijselijk plekje. Plek waar ik tot rust kom, plek waar ik mijzelf ben. Velen rijden kilometers om een dergelijke plek te vinden, terwijl je het van je huis, balcon, dak, stoep of tuin kunt maken.
Voor mijn tuintje heb ik de intentie -als het leven verder meezit voor mij- dat ik blijf wonen waar ik woon voor de rest van mijn jaren.
V’liefd.
Verliefd op mijn tuintje.
🌸🌷🌼🌺🌱🌳
In de lente wanneer het dorre, dode, bruine een waas van groen krijgt, ontwaakt tegelijkertijd mijn levenskracht en vreugde samen met dat van mijn paradijsje. Mijn woonkamer verlengd zich en via de ramen en de keukendeur is de tuin vanaf dan meer een deel van de woning dan in de winter. Ook bij regen ervaar ik mijn groene, steeds gekleurder oase als een verfrissend bad, terwijl ze zelf een douche krijgt.
Druk bezocht door vogels is ze een groene oase ingeklemd tussen aan de ene kant een heg en aan de andere kant een groene schutting. Mijn huid, ogen, neus, oren kortom mijn hele wezen drinkt haar in. Ik kan er geen genoeg van krijgen. Veel mag er groeien en bloeien van mij. Bijen, andere insecten en vogels zijn er blij mee.
Hoe klein ook, vele hoekjes heeft mijn paradijsje. Een plek in de zon, een plek tegen het stevige, schaduwgevende huis aan het aangenaam koelte schenkt het tijdens zinderende zomers. In het midden, staat sinds vorig jaar een bankje. Ook meegenietend van de zon. Op het bankje een waterbak voor de vogels, met eronder een plek met zand waar mussen, spreeuwen en merels naar lievelust een water- en zandbad nemen. Ook mijn poezebeestje rolt regelmatig genietend door het zand. Een budhabeeldje straalt serene rust uit over het geheel.
Dan heb ik ook nog een groene grot. Zo noem ik het nog steeds terwijl het niet meer als de grot is die ze ooit was, nadat de buurman een dak boven zijn zitplek wou waardoor mijn groene klimop dak weg moest. Toen mijn dochter nog thuis woonde en overprikkeldheid op de loer lag, was de groene grot een klein meditatiehoekje. Tegenwoordig is mijn hele huis en tuin dat.
Vlakbij de groene grot zijn mijn overleden vissen begraven evenals door poezebeestje gevangen muisjes en vogels. Mijn overleden katten en hond van destijds zijn gecremeerd en rusten elders.
Een rijke tuin, een dankbare tuin. Een tuin om dankbaar voor te zijn. Een zich aan mij aanpassende tuin. En ik .... mij aanpassend aan de tuin en aan ...anderen. Want al is ze goed onderhouden, vind ik, dan nog is zij in ogen van velen slecht onderhouden. Dat wil zeggen, deels groeit er ook deels dat wat anderen vuil of dingen noemen.
Ik begrijp het niet.
Vandaag weer. Ik pas mij aan, zeker aan de voorkant van het huis en ben van plan een uit de kluiten gegroeide skimmia japonica te snoeien ter hoogte van dezelfde als bij een buurvrouw. Ik kies er voor dit te doen opdat men er geen last van heeft. Tevens staat de Skimmia net tegenover het hoekhuis, waar alle groen is weggehaald. Zo kaal. Dit vertel ik, het antwoord is: dan kun je beter een muur voor je tuin zetten. Een dergelijke grote plant past niet in een tuin bij een huis. Dat wordt ook over de boom in mijn achtertuin gezegd. Net gesnoeid.
Huh? Ik snap het soms niet. De plant is niet eens zo groot.Levend groen, we kunnen niet zonder. Het doet ons leven. Ik denk even terug hoe er in de buurt een prachtige beeldschone clematis tijdens haar bloei vanaf een muurtje werd gerukt. Waarom? Waarom werd ze verwijderd? Omdat ze op een houten plank groeide( bezieling allom )- woonplaats van insecten waar niemand last van had, in tegendeel- en de houten plank raakte verrot. Dus? Moest de plank weg. Snap je het nog? Ik niet. Omdat de verrotte plank niet kon (?) moest de beeldschoon rijkbloeiende clematis weg als oud vuil, zonder bedankje? Daar krijg ik me toch zo’n buikpijn van. In stilte bedank ik haar leven en de schoonheid die ze was iedere keer als ik langs die kale muren loop. Iedere keer zeg ik: het spijt mij dat ik je niet kon verdedigen. Ze was opeens weg. Net als alle andere planten die opeens weg waren. Mij verbale woorden zijn onvoldoende. De Aarde is niet ons bezit. Wij behoren de Aarde toe. Niets zijn wij zonder haar!
Op drie plekken zijn op de schuttingen grote plastic raven geplaatst. Niet door mij. Ze zijn er omdat sommige mensen de vogels in mijn tuin vervelend vinden. Nou, ik vind die grote plastic raven érg vervelend! Wees blij en dankbaar dát er nog vogels zijn!
Echter mijn bezoekvogels die de boom in mijn tuin als rustplaats hebben, komen keer op keer weer terug, na iedere raaf die erbij werd geplaatst. Yesss. Dankbaar lichtelijk triomferend gevoel. Echter, ik ben voor harmonieuze verstandhoudingen. Bijen komen ook terug, want ja, er groeien paardebloemen en andere bloemen waaraan ze zich kunnen laven.
Zoals ik erover vertel klinkt het u wellicht als overwoekerd oerwoud in de oren. Nou nee, het is verre dan dat. Echter veel mag zijn en het is deel van mijn groene voetafdruk.
Tuintje is weer gesnoeid. Iedereen tevreden?
Laat mij alsjeblieft mogen genieten van mijn tuintje.
Leven en láten leven alsjeblieft.
En ja, we leven in de buurt in harmonie met elkaar en ja, meningsverschillen zijn overal. Vrijheid van meningsuiting mag. Alleen wil ik uitspraken snappen en tja, dat lukt mij soms niet goed en dan raken ze mij op een pijnlijke wijze.
Nu ga ik naar de daily Calm luisteren. Even kijken wat het onderwerp is.
1of May. Kind Communication☺️😊🤪.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten