Onderstaande schreef ik begin jaren ‘90.
(Nu zijn we dertig jaar later. Onze oudste loopt al naar de 40)
Mijn adoptiekinderen, jullie mijn kinderen
zijn als mijn vlees en bloed
zo voelt het ... en dát is goed.
Jullie start hier gaf jullie nieuwe wortels
en een nieuw begin
voel hoezeer ik jullie bemin*.
Ik wens dat jullie vrede
zult hebben
hoe alles keer op keer verloopt
ik ben ook maar een mens dat hoopt
het juiste te doen
en daarom geef ik jullie nu
een knuffel en een zoen.
Heb een leven vol sterke gedachten
waarbij je geen bitterheid hoeft te verwachten.
(*daar had ik destijds een ander woord voor moeten kiezen? Doch het ging en gaat om de harte verbinding)
***
Mijn kinderen
elk een kind
gekomen als een zachte wind
en als een stormpje tegelijk.
Ik ging een verbond
voor het leven met jullie aan.
Ik bid dat ik altijd stevig in mijn
schoenen zal blijven staan.
Hecht, hecht is echter de band
want al draait de wereld nog zo raar
wij houden van elkaar.
***
Geen opmerkingen:
Een reactie posten