2.131 Triggers

In de zondagse stilte gaat de telefoon. Een blijde dochter ratelt: ‘Mam, ik kom maandag bij je langs. Deze keer ga ik niet naar mijn vriendin, dus ben ik langer bij je.’

Een glimlach siert moeders mond. Leuk, dochter komt alleen voor haar. Dochter heeft het druk, werkt hard en combineert meestal bezoekjes. Dat begrijpt ze.

Niet lang daarna belt dochter voor de tweede keer: ‘Mam, ik pas morgen op een hond, die neem ik dan mee, goed?

De glimlach van de moeder wordt een lach: ‘Natuurlijk, gezellig hoor dochter. Neem de hond maar mee. ‘ Ze denkt terug aan toen ze zelf nog een hond had. Wat zou ze graag een hond willen, maar ...er zijn veel maars. Niet dat ze niet dankbaar is dat ze haar kat als huisgenote heeft. Die is als een hondje zo close verweven met haar.

Haar dochter én een hond komen langs. Ze verheugt zich. Blij, blij, blij. Ja, soms kan ze haar kinderen en ook een hond erg missen. Echter, een hond opvoeden? 

Later op de dag belt dochter voor de derde keer: ‘ Mam, de hond is ziek dus kom ik alleen.’
Ook prima. Naar voor de hond. Maar ze heeft er alle begrip voor. Het is leuk dat dochter alleen voor haar komt en nergens anders heen gaat. Warm is haar borststreek.

Niet lang daarna belt dochter voor een vierde keer: ‘ Mam, ik kom niet. Ik ga op die hond passen. Ik kom over een poosje wel weer.’

Wederom heeft ze alle begrip. Maar dán  roetjst  opeens haar gevoel alsof ze op een glijbaan zit met een rotvaart naar beneden 
langs de tijdlijn van haar leven uit het moederzijn terug naar haar  tienerperiode. Naar het meisje toe dat ze was in achtereenvolgend drie  pleeggezinnen. Zich verheugend op de komst van haar vader- die zei dat hij kwam maar dit dan beperkte tot niet komen of tot een uur- een enkele keer kwam haar moeder. Toen kon ze  beter schakelen dan nu. 

Ze ziet toch niet haar dochter als haar moeder? Nee, integendeel. Echter, wat gaat het schakelen moeizaam deze keer. De tranen komen. Ze is weer terug in haar pleegkindgevoel. Wanneer gaat 
dat eens over? Zou het ooit overgaan?

Omgekeerd staat ze vaak paraat om haar kinderen te bezoeken. Doch haar kinderen hebben het druk en komen liever naar haar toe zeggen ze. 

Schakel de schakel de schakel. 

Dan is het maandagochtend. Ze hoeft zich niet te haasten. Ze zet het oud papier buiten, bereidt koffie, overweegt even haar 
ochtendoefeningen al te doen doch duikt haar bed weer in.  Met een beker koffie en het raam weid open. De frisse regenochtendlucht zweeft haar slaapkamer in. Rechtop -zittend in bed- nipt ze aan haar koffie. Ze voelt zich bejaard. Haar levenskracht voelt ingekakt als een plumpudding.

Dan port de tiener in haar aan haar hart. ‘wat gaan we doen vandaag?’

- ‘Huishouding moet, zou de tuin willen doen, maar ja, het is 
kledder.’

‘ gaan we alsjeblieft vandaag weer eens schilderen?’

-Ik weet het niet. Eigenlijk heb ik nergens zin in.

‘alsjeblieft.’

-nee, ik beloof niets.

‘ Al gaan we alleen maar naar boven, naar ons atelier. Ja?  Doen?

-Ná de huishouding en ná onze wandeling.

‘Pfffw, als dochter was gekomen, had je met de Franse slag beneden plus de wc’s gedaan. Nu een afspraak met mij? Maak mij blij. Maak óns blij. Doen? Hup, schakel de schakel de schakel.

-We hebben alleen nog maar een lullig canvasje om op te schilderen. 

‘Dan aan de achterkant van een ander doek. Trouwens, niets mis met een klein canvas doek.’

Hahaha, de vrouw kan opeens weer om zichzelf lachen. 

Ze legt haar hand op haar hart en belooft zichzelf te blijven motiveren en te inspireren. Keer op keer op keer weer. 

Leven in vrijheid.