2.34 Moeders

Moederdag

ik denk aan moeders, moeders die hun kinderen het leven gaven.

Die hun kinderen negen maanden droegen, ze baarden en door omstandigheden afstonden. Liefde is de oorzaak. 

Liefde de remedie.

Kinderen die ontvoerd zijn. Vermiste kinderen. Vermiste ouders. Verscheurd gevoel. 

Vrouwen die door verkrachting moeder werden.  

Moge die mannen inzien wat ze doen. 

Moge vrouwen zich veilig voelen in wat ze ook doen en dragen als kleding.

Moge vrouwen onderling met vriendelijke ogen naar elkaar 
kijken. Zo belangrijk.

Moeders, Vaders

Moeders die overleden tijdens de zwangerschap of tijdens of na de geboorte.

Weduwen en weduwnaren die met kinderen achterblijven.

Ouders met verdriet, grote smart en diep gemis

Kinderen met verdriet, grote smart en diep gemis.

Ouders wier kinderen ontvoerd en vermoord werden.

Oorlog, geweld. Te erg.

Kinderen die in een dergelijke afschuwelijkheid beland zijn.

Ouders wier kinderen zichzelf van het leven benamen

Of omgekeerd.

Kinderen en volwassen die worstelen met het leven.

Gescheiden vrouwen die moeder en vader zijn mampa’s.

Oma’s en Opa’s die  hun dochters met kinderen bijstaan

Gevluchte moeders en 

moeders die hun man achterna gaan en gingen. Verhuizen van land tot land voor zijn werk.

Vrouwen die adoptief moeder werden omdat ze een kinderwens hadden doch zeker ook óm het kind zelf. Maar 
nooit zal ze goed genoeg zijn om dat onzichtbare stuk gemis bij haar kinderen te helen of toch? Ze kan ‘ slechts’ zichzelf zijn. Al heeft ze de beste intenties, ze zal nooit de biologische moeder 
kunnen vervangen beseft deze (adoptief) mam zelfs al zijn de  kinderen nu volwassen. Ze kunnen er alleen het beste van maken. Samen. Ze geeft de kinderen vrijheid. Zelfstandig zijn is belangrijk.

Echter,  ze hebben een band, een verbond voor het leven en als het even meezit hoopt ze dat ze er na haar overlijden mag 
voortleven op een positieve manier in de gedachten en gevoelswereld van haar kinderen.

Haar eigen moeder

Haar schoonmoeder

Beiden waren ware oma’s.

Dank jullie wel.

In de adem van de wind voelt ze beide.

Dank jullie wel. 

Dan ... voor het eerst van haar leven zegt ze dank je wel tegen haar drie pleegmoeders, en ja ook de vaders. Ze deden hun best. Maar ja, als pleegkind had ze altijd heimwee, ze wou er niet zijn. Ze wou naar huis. Vijf lange tienerjaren lang. Heimwee? Dan naar een ander gezin, Ja, de pleegouders deden hun best. Hoewel, ze leefde geïsoleerd en in elk gezin trok zich terug. 

Doch er zijn pleegkinderen die om naardere redenen uit huis worden gezet. Haar weggestuurd worden was gebruikelijk voor die tijd ( begin jaren ‘60) als je vader voor zijn werk werd uitgezonden naar het Buitenland. Mijn oudste zus en ik waren de pineut. We werden van de Franse school geplukt en moesten Nederlands leren en ze zát toch in een gezin zei haar vader. Zelf had hij vanaf zijn 7de jaar in een Kindertehuis voor missionariskinderen gezeten. Maar ja, ik verlangde naar de familie thuis. Frankrijk in dit geval.

Ze neemt haar innerlijk meisje weer bij de hand. Samen huilen ze zoute tranen. Dan drinkt ze dankbaar zoet water. Dank jullie wel.

Ze steekt een kaars aan voor alle pleeg, afgestane kinderen.

Ze steekt een kaars aan. Een Wereldvredesvlam voor alle moeders, voor iedereen, waarna ze haar dankbaarheids countdown gaat bijhouden😊.

Ze steekt de kaars ook aan voor zichzelf als Mam. Ze gaf en geeft zich helemaal luisterend naar haar innerlijk kompas.

Soms is het zo zwaar om empath te zijn. Anderzijds is ze een kei in schakelen, al denken anderen soms van niet.

Beter kan ze meestal zelf zonder praten ( wat iedereen wil dat ze doet🙄echter het is zo dierbaar en lief🥰 ) tot zichzelf komen. 

Het is niet anders😌. 

De kaars brandt last but not least voor Moeder Aarde. Zonder haar waren en zijn wij- allen niets. 

https://youtu.be/t43UIvlDZfQ

🍀💕🍀