Heeft ze een schrijfsel geschreven over extistentieel alleen en eenzaam zijn, is het foetsie door éen onbewuste vingertik. Mag ze wel schrijven? Ja, ze mag het. Ze houdt rekening met zichzelf. Ze mag het van zichzelf. He he.
Toch is het als op eieren lopen iedere keer weer wanneer ze haar hart laat schrijven en haar denken een stap opzij doet doch tevens meeschrijft. Samen. Ze willen niemand tot last zijn, dat niet tot last mogen zijn is er in haar tienerjaren goed ingeprent wanneer ze tot drie keer toe in een pleeggezin werd achtergelaten. Ze heeft braaf geluisterd en ...wat deed ze haar stinkende best om zich aan te passen.
Steeds weer. Het gevolg was dat ze zichzelf vaak tot last is geweest. Wederom neemt ze het meisje dat ze was in haar armen. Sorry, dat ik niet wist hoe anders te doen. Ze begrijpen elkaar nu, door dik en dun.
En nu? Ze is moe. Ze is zo vreselijk vermoeid. Had ze het gevoel van: nu heb ik vrede met de suïcide van mijn broer en vrede met mijn leven, dacht ze geheeld te zijn? Mispoes, nu begint het pas. Tja, de pensioentijd is er om of in te kakken de vergetelheid in? Of ... om wat dan ook te verwerken met daar tussendoor rustig jezelf kunnen zijn, begint ze door te krijgen. Wat is ze dodelijk vermoeid. Soms heeft ze het gevoel dat ze uitzaaiingen heeft maar dat kan ze er nu niet bijhebben. Lief lijf, blijf alsjeblieft gezond. Alsjeblieft. Voor de kinderen. Voor mijzelf. Liever mooie gedachten uitzaaien. Oké, lief lijf? Haar lichaam is haar trouw, ze zijn elkaar trouw. Loyaal blijven aan elkaar. Blijven bewegen maar ook stil kunnen zitten,
Haar brein en haar hart zijn overprikkeld deze dagen. Echter, ze is intens dankbaar voor de droomloze nachtrust - met behulp van een temazepam- afgelopen nacht.
Ze heeft het raam weidopen en de frisse ochtendlucht stroomt haar slaapkamer binnen samen met vriend merel die hoog op een dak van een huis aan de overkant van de straat zijn ochtendconcert ten gehore brengt. Een duif koert in de dakgoot boven haar. Dank je wel, merel. Dank je wel, duif. Haar poezebeestje is al een ochtendrondje aan het maken. Meestal ligt ze nog gezellig bij de vrouw op bed.
Haar brein voelt als het ronken van een vrachtwagen die startklaar is om te gaan rijden en haar te vermorzelen. Rustig aan, lief brein, rustig aan, rrrrusttig.
Ja maar, ja maar, ja maar ...zegt het brein, er is zo veel: zieke zoon, zieke dappere doorzettende zoon wier werk zijn passie is. Dochter, wier werk eveneens haar passie is en die de laatste week eveneens een huisarts bezocht en haar ziel, zaligheid en onzaligheid legt in het veront- waardig zijn op medewerkers van een ziekenhuis. Zoon die persé naar haar wil komen in plaats van dat zij naar hem mag komen. Lieve, lieve, lieve zoon en dochter.
Ze denkt aan hun babytijd, ze denkt aan voor hun babytijd, ze denkt over hun afgestaan zijn door hun biologische moeders en ze denkt over alles wat ze in de maand april te weten kwam. Ze is er intens verdrietig door en weet niet waar ze goed aan doet. Steeds weer komt haar denken terug bij haar hart. Wat te doen, hart? Doch haar hart komt ook bij het denken langs’wat te doen brein?’ In de war.
Dan gaat ze in haar tuintje werken.
Bewegen en tevens stil worden, steeds weer. Keer op keer weer.
Van de week kwam haar taalmaatje langs en hij deelde mee dat hij voor de zesde keer gezakt is voor het onderdeel spreken van het inburgeringsexamen. Die ochtend heeft de coördinator inburgering bij VluchtelingenWerk hem voor de zévende keer opgegeven voor wederom een herexamen Spreken. Verder is hij voor alle onderdelen geslaagd. Wat een doorzettingsvermogen heeft deze jonge man. De twinkel in zijn ogen was na een paar examens uit zijn ogen verdwenen, maar ze is er weer. Hij wil, moet en zál het inburgeringsexamen behalen en dát kost hem wat.
Ondertussen had zij een enquete ingevuld over oa vluchtelingen.
Moeten statushouders meer hun best doen? Grrrrr ... nee, het moet en mag toch van TWEE kanten komen? Nederlanders die als beste stuurlui aan wal staan zouden best een helpende hand mogen uitsteken en met vriendelijke ogen kijken naar mensen die hier een nieuw leven begonnen. Je zult ‘maar’gevlucht zijn! Stel je het eens voor. Doch, ze is zelf ook wat mensenschuw aan het worden en leeft haar leventje. Veilig en vertrouwd.
Ze oppert het idee om een andere taalcoach te vinden bij haar taalmaatje, die ze als familie ziet hoewel ze beseft dat in zijn cultuur de mensen gemakkelijker met elkaar omgaan. Zij is steeds meer op zichzelf. Nee, hij wil geen andere taalcoach. Echter, hoe het aan te pakken dat hij slaagt? Ze heeft geen idee. Als ze samen zijn spreekt hij wél. Maar ja, dat stomme examen met die vreselijke stomme vragen die politiek correct beantwoord moeten worden ... pfff. Zij heeft de examens ook al tig keer gedaan en ...zakte. Zij is eveneens nog niet ingeburgerd, nog lange niet.
Dan gaan ze samen via de telefoon😙trachten te regelen waar een pakketje dat taalmaatje naar vrienden in Frankrijk stuurde is gebleven. Zes weken terug waren ze begonnen aan de zoektocht. Telefoon, voorkeurstoetsen, uitleg krijgen, er niets van snappen laat staan dat ze het kan uitleggen. Een geduldige medewerker van post.nl. Een formulier online invullen. Het formulier verdwijnt. Stress houdt haar gezelschap. Hij zegt: roestig, roestig. Het formulier weer invullen. Ondertussen belt hij naar Frankrijk. Of ze Frans spreekt? Ja dus. Ze ontspant even door die taal te spreken, tevens roept het veel op en heeft ze opeens heimwee naar haar moeder. Uiterlijk kalm, sust ze zichzelf en denkt aan de man die- net als haar kinderen- helemaal geen biologische familie meer heeft. Laat staan nieuwe familie. Zijn vrouw en hij ‘ hebben’ haar maar zij weet niet hoe hun netwerk te vergroten. Haar eigen Netwerk voelt zich niet geroepen om contact met de twee te onderhouden.
Ze weet niet wat te doen, behalve dat ze haar hersens erbij moet en mag houden. Ze is nog maar pas bekomen van de laatste val tijdens onbewust lopen en ondertussen gebeurt er van alles, waaronder miscommunicatie met een hele goede vriendin,
Ze dubt en tobt over informatie die ze ontving deze afgelopen maand en ook deze week over adoptie en afgestaan worden. Het kwam intens bij haar binnen. Ze zou erover willen praten. Doch haar schrijven is haar spreken. Wat is wijsheid? Wat is wijsheid? Het gaat niet over haar, maar over haar kinderen en haar kinderen vinden het onleuk wanneer ze over ze schrijft. Dus schrijft ze nu alsof ze over porseleinen eieren loopt.
Ze schrijft tevens met een vrouw die ook geadopteerd is. Die verwijst haar naar een eveneens afgestane man. ‘Neem met hem contact op.’ leest ze. Echter, de vrouw schiet vol in de stress. Contact opnemen met een man?
Ze is éen en al stress. Reisstress, telefoonstress, kortom ze is éen en al stress. En bijna niemand merkt er nu iets van.
‘ Kom op’ maant ze zichzelf.
Rustig, rustig, rustig. Rustig ademen.
Eerst maar eens in de kleren komen. Straks naar de bakker. Zoonlief komt. Dat is fijn. Misschien wordt dan alles weer gewoon gezellig. Ze gaan het gezellig maken. Lachen. Ze heeft de laatste tijd te veel gehuild. Verdriet om dat wat niet te veranderen valt.
Het is wat het is zegt zoonlief.
Zal ze hem en zijn zus de video Lecture Adoption door Paul Sunderland laten beluisteren?
Ze weet het niet. Het zou hem veel duidelijk maken. Het zou hem begrip geven voor zichzelf.
Wat te doen? De video naar de hele familie sturen?
De merel fluit zijn lied.
In haar hoofd hoort ze de woorden: tob niet, het loopt toch altijd anders.
Ze steekt een kaars aan voor beide biologische moeders en ja ook vaders. Haar kinderen zijn ieder de verpersoonlijking van twee mensen en ze hébben hun eigenheid ontwikkeld ondanks hun onbewuste stress.
Ze buigt haar hoofd en voelt haar harteklop, rustig rustig rustig. Ze verbindt zich in de geest zoals ze gewend is en voelt langzaam weer als een weerklinkende drum dat alle hartekloppen éen zijn en verbonden. Moge de kinderen zich vredevol voelen.
De merel fluit zijn lied, een duif antwoordt. Het geeft haar een vredig gevoel. Dankje wel, hart.
Ze roept zichzelf hardop bij de naam en stapt uit bed, de dag in. Ze wenst iedereen en zichzelf een mooie dag met een melodietje en een warme glimlach in het❤️.
In existentieel eenzaam en alleen zijn ligt ook de verbinding want zijn wij niet allen existentieel eenzaam? Niemand is daarin de enige. Vroeg of laat komt laat dat gevoel zich voelen dat de enige langdurende relatie in het leven die met jezelf is. En de ander? Is een andere jij.
Empathie, compassie en zelfcompassie zijn de sleutelwoorden.
Verbinding is. Verbinding is altijd al in de geest.
Koning, keizer, admiraal, postbode, tuinman, bankier, jij, mij, wij, dichtbij en verweg, de harteklop verbindt ons allemaal.
🍀💕🍀
Geen opmerkingen:
Een reactie posten