https://nos.nl/l/2317058
Zo kan die wel weer.
Daarnet heb ik vanuit een primaire, boze reactie op bovenstaand nieuwsitem een nogal ongenuanceerd stukje schrijven eruit gegooid. Dit verdween plotsklaps. Misschien is het beter.
Toch reageer ik bij deze voor een tweede keer. Dit, omdat ik vaker lees dat de grijzenden de schuld zijn van een Overheidstekort. Hierboven over de Zorg. Stop met de schuld geven. Want wij Boomers kunnen er ook niets aandoen dat we geboren zijn. Onze ouders waren blij na de Bevrijding75 jaar geleden en massaal werden wij verwekt en velen kregen ook nog Vrede handhaven met de paplepel ingegoten.
We bouwden op. Tegenwoordig lijkt het alsof de senioren overbodig zijn en net als sommige oude bomen er niet zouden mogen zijn. Trouwens, niet alleen ouderen hebben Zorg nodig.
Heus, ik snap dat het moeilijk is voor de jongeren en ik hoop oprecht dat mijn kinderen en hun leeftijdsgenoten later ook van een AOW en indien ze het nodig hebben Zorg, zullen mogen genieten. Ja, de AOW en mijn andere pensioen. Ik ben er dankbaar voor en zie het geenszins als vanzelfsprekend.
Echter, het artikel hierboven- te snel gelezen- viel verkeerd bij mij omdat ik tijdens mijn werkend leven in de Zorg werkte en nu zo veel mogelijk doe aan valpreventie of wat voor preventie dan ook. Ik pas zelf veel aan in huis en probeer zo min mogelijk zorgkosten te hebben en mijd het zo veel mogelijk om en arts te consulteren. Alle kleine beetjes helpen. Ben mijn eigen doktersassistente en verplegende/ verzorgende.
Stijgende Zorgkosten? Niet door mij! Waarschijnlijk evenmin door ex collega’s.
Ik houd niet van generaliseren maar merk regelmatig dat wij -Baby Boomers en een ieder die nog de Tweede Wereldoorlog meemaakte- als een profiteur soort worden gezien. Huh?
Het maakt mij boos. Ik was al zo boos op alle gedoeeee van lieden die Politie en andere hulpverleners belaagden tijdens de oud en nieuw’viering’. Boos op lui die wreed met mensen en dieren omgaan. Zijn ze helemaal van de pot gerukt.
En. ...boos omdat ik deels een gevoel krijg van er ( weer of nog steeds ) niet mogen zijn. Een gevoel ontstaan toen ik elf jaar was en - voor de Nederlandse Taal, we woonden in het buitenland- in achtereenvolgens drie pleeggezinnen werd weggezet. Dus nu als oudere - die braaf tot aan haar pensioen zich met een klojo o uren contract uit de naad heeft gewerkt in de Zorg, voel ik mij opeens minder braaf, eerder rebels. Uren en diensten bij elkaar sprokkelen. Steeds uitgezonden en ingezet worden waar de nood hoog was door zieke collega of onderbemand/ondertrouwde werkplekkenis zwaar. De verantwoordelijkheid woog zwaar. Destijds begonnen de regels van je uren en alles en alles moeten noteren. Tijd tekort. Gevolg velen werkten over om tóch goede zorg /aandacht te geven aan onze patiënten/ cliënten. Één keer heb ik overuren durfen te declareren waarna ik op het matje werd geroepen. Want ...overuren moest je aanvragen. Waanzin. Ha, midden in de nacht op een boerderij in de polder extra uren aanvragen? Ik liet het maar zoals het was. Het kostte mij te veel stress en werkenergie om de strijd aan te gaan.
Ik deed naar beste vermogen wat ik kon voor de mensen. Tot ik borstkanker kreeg. Eigenlijk had ik er morsdood aan moeten gaan, dan zat ik mij nu niet druk te maken. Destijds was pas de Poortwachterswet in het leven geroepen. Mensen die ziek werden enwaren zo snel mogelijk aan het werk helpen. Ik heb het geweten. Hup, proberen. Proberen aan het bed te helpen en tillen, sjouwen. Ik heb het geweten. Mijn arm aan de geamputeerde kant kreeg lymfoedeem door het sjouwen met mensen. Nou goed hoor( maar niet heus.) Je hebt het geprobeerd.
Dus ...niet meer de tijdsdruk en ..de nachtdienst in. Terminale nachtzorg. Best pittig. Maar raar maar waar het was een goede tijd. Zwaar maar mooi contact met mensen aan het einde van hun leven is iets bijzonders vooral als je zelf een dodelijke ziekte meemaakte. Vaak dacht ik:wie ben ik dat ik dit mag betekenen voor ze? Na ja, ik heb destijds dus niet voor niets kanker mogen overleven. Hun ziel moge zien. De Stilte van de Nacht. Luisteren. Zachtjes spreken. Samen neuriën. Angsten bij ze wegneuriën. Lachen. Ja dat zeker ook. Verder word je een soort kluizenaar door het altijd slaapgebrek hebben, mijn schildklier die ging opspelen.Nachtdiensten zijn fnuikend. Na een paar jaar moest ik de nachtzorg uit. De laatste nachten had ik het echt gehad bij een terminale patiënt die een kracht in zijn handen had waar de honden geen pap van lusten. Hier werd ik echt te oud voor. Ik hield het nog 1 nacht vol. Daarna- met te blauwe pijnlijke polsen en arm aan de geamputeerde kant- stopte ik met nachtdiensten draaien, die toentertijd al alleen nog maar bij uitbehandelde terminale mensen werden geïndiceerd. Er scheen geen werk meer voor mij te zijn. Vreemd. Echter, er kwam - nadat ik refereerde aan het feit dat 1 5 jaar met een o uren contract aan de bak zijn geen kattepis is en dat mij al lang een vast contract gegeven had moeten worden- een mogelijkheid om in een verzorgingshuis de laatste drie jaren voor mijn pensionering te werken als een soort activiteitenbegeleidster in een huiskamer. Het was leuk. Mijn creativiteit kon ik delen met de bewoners. Mooie, rustige jaren met mooie mensen die door sommige zusters als nietszeggenden werden beschouwd terwijl deze mensen zich wel naar mij uiten en ik in oud verzetstrijdsters nog uitingen van verzet zag.
Het bizarre was dat toen ik met pensioen ging ik erachter kwam dat ik ‘therapeutisch’ had gewerkt. Na de nachtdiensten scheen ik in de ziektewet te zijn gestopt. Vreemd. Dat had ik destijds toen ik kanker had méér nodig gehad. De laatste drie jaren heb ik dus geen pensioen opgebouwd.
Praat ik te veel nu tijdens dit schrijven? Mag ik alsjeblieft!?
Al begrijp ik dat de Overheid het moeilijk heeft. Al begrijp ik dat zij het moet doen van Gemeenschapsgeld. Dan nog kan ik er slecht tegen als alle senioren nu over één kam worden gescheerd. Er zijn senioren die broodnodige Zorg nodig hebben en er zijn ‘grijsaards’ zoals ik die autonoom zijn, dit willen blijven en zo min mogelijk van Zorg gebruik willen maken. Vooral nu ik bijgaand artikel las.
Ook denk ik dat het verstandig is om jongeren meer buiten te laten ravotten en te luisteren naar wat mensen zelf zeggen nodig te hebben. Ook vooroordelen tijdens een artsenconsult kunnen iemand monddood maken.
@een bejaarde rebel die heel even lacht en huilt om haar droom een vriendelijke samenleving😢
Geen opmerkingen:
Een reactie posten