In het dorp waar ik woon is binnen enkele jaren tijd de hoeveelheid brievenbussen drastisch verminderd. Ik weet nog dat ze weg werden gehaald. Het voelde als het naderende einde van het tijdperk schrijfpost. Vreselijk. Hoewel, het is begrijpelijk wanneer er steeds meer via de digitale snelwegen gaat.
Even snel naar de brievenbus is er voor mij fysiek niet meer bij. Daarbij werd ik mij vandaag bewust dat de lichting van deze enkele brievenbus stiekem is beperkt tot woensdag en vrijdag. Vorige week zag ik op maandag dat de volgende lichting op woensdag was. ‘Vast een foutje ‘ dacht ik. Echter, daarnet - donderdag vóór 17 uur- zag ik bij het posten van een kaart dat de volgende lichting op vrijdag is.
Brieven schrijven en ontvangen. Een met de handgeschreven correspondentie vind ik het toppunt van zaligheid. Gisteren las ik ergens dat de enige postboot in Nederland verdwijnt. Jammer. Net zo jammer vind ik het dat er geen echte postkantoren meer zijn. Ik mis ze. Het was gezellig.
Ondertussen is er nog steeds een kink in de kabel in de correspondentiebezorging aan een dierbare vriendin die als een jongere zus is. Zij is van het digitale tijdperk en ik ben een Boomer.
Die kink is dat we nog steeds niet weten waar de brief -die ik 9 januari op de post deed -is. Ik heb langzamerhand een uitgebreide Messenger berichtenwisseling met de Klantenservice van post.nl. Vele medewerkers hebben mij al vriendelijk schriftelijk te woord gestaan. Heb zelfs een link gekregen naar een pagina waar geschreven staat hoe je een brief of kaart behoort te adresseren. Zo ook het beschrijven van enveloppen. Ik kreeg er een grijns door, omdat in mijn jeugd mij dat streng werd aangeleerd. Maar nu ...nu ik vrijheid neem, mag het niet als ik een krabbeltje aan een postbode schrijf op een envelop en daardoor wellicht zijn /het/haar dag iets opfleur, tevens omdat ik iets heb mee te delen, dan doe euh deed ik dat. Schrijven is mijn VRIJHEID.
Net als dat ik de geadresseerde en de geadresseerde mij op een vrolijke manier -anders dan bij de volle naam- wil noemen, dan is dat onze keuze en onze VRIJHEID. Van mij mag het.
Mispoes. Je hebt kans dat een hersenloze sorteermachine die brief eruit pikt en dan wat? Weggooit? Nog steeds had ik het gevoel dat er mensen waren die de post sorteren.
Mispoes.
Wél knap van die sorteermachine. Echter, omdat een machine mogelijk ( omdat ik een hellend handschrift heb en ik de enveloppen soms ook met tekeningetjes versier) alle extra’s niet kan lezen, is mijn vrijheid en die van geadresseerde beperkt!? Zeer verdrietig.
Handgeschreven brieven versus machine. Brr
Toen ik die link opende over hoe je een envelop hoort te voorzien van een naam plus adres, schoot ik in de lach. Tevens werd ik flink getriggerd. In mijn jeugd gaf mijn moeder mij o.a. het boek : Hoe hoort het eigenlijk geschreven door Amy Groskamp ten Have. Alsof ik toen nog niet voldoende in het gareel was door verhuizingen, talen en last but nog least mijn verblijf in drie pleeggezinnen. Al het hoe hoort het eigenlijk in de diverse landen, op de scholen en in de pleeggezinnen.
Moment, ik pak het boek er even bij. Ik heb het vast nog wel.
Gevonden. Boek erbij. Ik sla het open. Ik zie een kaart. Ik sla de kaart open, deze is volgeschreven. Haar handschrift komt vol bij mij binnen....mijn moeder zit daardoor naast mij. Even is ze weer op bezoek. Haar handschrift heeft een energie en liefde die geen ander heeft. Ik schiet vol. Oh Mama. Ik lees wat ze schreef. Een tranentrekker is het nu. Ik kreeg het in december 1967 voor mijn twintigste verjaardag. Besteld via Broese in Nederland. Daar was Mam best modern mee. Veel boeken kreeg ik via Broese. Destijds was ik al twee jaar leerling verpleegster in het oude - toen hypermoderne Gemeente ziekenhuis- Dijkzigt (tegenwoordig staat het stilzwijgend en leeg naast het immense Erasmus Medisch Centrum te wachten op desloophamer) De kaart is volgeschreven. Wat een lieve, goedbedoelde tekst. Ik weet nog hoe ik baalde dat ik juist dát boek ontving, voor mijn verjaardag nog wel, want we waren er mee monddicht gemaakt, beperkt tot beleefd antwoorden. Spontaan zijn werd lastig gevonden. En brieven? Ja, die adresseerden wij ( mijn zussen en broer ) zoals het hoorde. Niets mis mee. Echter, je kunt je wellicht voorstellen dat ik ietwat steigerde toen ik las in de Messenger berichten van de Post met verwijzing hoe te adresseren, dat ik mij wederom aan regels dien te houden, ik mijn manen schudde. Geen leuke enveloppen meer maken? Of brieven met binnenin knipsels en geperforeerd zodat er een mooi lintje door kan? Ben ik daarvoor uiteindelijk meer en meer mijzelf geworden? Dat laatste( lintje) - het wordt dan een bobbelige envelop- kan waarschijnlijk evenmin door de sorteermachine? Zou het als ‘ verdacht’ worden gezien omdat er recent enkele bombrieven door éen of andere angstaanjager werden verspreid? Zou kunnen. Is een aanname. Echter, begrijpelijk dat er dan enige vertraging in de brievenbezorging is.. nu al twee weken.
Hm, ik vind mij een mens met geduld.. Heb ik geduld? Ja, ik vind het wel. Meestal. Sinds oud en nieuw voel ik mij regelmatig kribbig en rebels? Echter, ik begrijp dat een handgeschreven brief tijd nodig heeft om bij de geadresseerde op de deurmat te komen. Niets mis mee. Dat is de charme ervan. Net zoals het 15 jaar terug nog zo heerluck was om foto’s via een camera met fotorolletje te maken. Het wegbrengen naar de fotograaf. Weekje of langer wachten. Dan de verrassing van ‘oh ja, die foto en die foto’. Het inplakken in echte fotoalbum. Knippen en plakken ging nog met schaar en lijm. Zo leuk. Doch... de digitale snelweg heeft voorrang gekregen met het á la Ping Pong e-mail verkeer. En idem met foto’s. Handgeschreven brieven kunnen een life line zijn, vind ik. Al houd ik tevens van blogberichten te schrijven en te delen? Het een sluit het ander niet uit. Ik ben er oprecht dankbaar voor.
Maar ja, als het digitale tijdperk zo doorgaat naar complete digitalisering, zou er dan een tijd komen dat we weer aan de koetsier van een Postkoets onze brieven en kaarten zullen meegeven?Of per dromen? Zal wat nu nog reguliere post noem dan een andere naam hebben? Zal een handgeschreven brief nog ongebruikelijker zijn? De tijd zal het leren.
Misschien zouden één of twee van de Koninklijke Koetsen hiervoor dienst mógen doen? Hebben we alleen nog een koetsier of twee of meer nodig.
Het benauwd mij dat briefpost ongebruikelijk is geworden.Het raakt mij. Het doet mij stressen. Kom op, Mathil. Blijf optimistisch denken.
Met de hand schrijven en met elkaar corresponderen via handgeschreven brieven zál blijven bestaan. Blijf erin geloven.
Er komt een idee bovenborrelen over De Jeugd en Boomers.
Wordt vervolgd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten