Veel Nederlanders van Chinese oorsprong krijgen sinds het uitbreken van het Corona virus racistische en belachelijke makende uitspraken naar het hoofd geslingerd. Is het niet vreselijk dat onze vrijheid van meningsuiting zo misbruikt wordt? Ben je wel eens gediscrimineerd en dat jij de ‘schuld’ krijgt of aangesproken wordt alsof jij een hele bevolkingsgroep bent? Of een ziekte? Dat voelt akelig. Vooral bij een kind hakt het er flink in. Mij triggert dit - hoe dieper ik in mijn pensioentijd daal- steeds meer.
Destijds verhuisden mijn ouders en mijn broer en zussen in 1956 naar Frankrijk. We hadden net drie jaar1953-1956 voor het werk van mijn vader -we zijn Nederlanders- in Duitsland gewoond waar hij naar toe was uitgezonden en wij als zijn (drie van de vier) kinderen gingen er naar school. Wisten wij veel van de Tweede Wereldoorlog? Niets. Afijn, wij naar Frankrijk en ook daar naar school. Oudste zus naar Lyceum, jongste naar de kleuterschool waar ze regelmatig een papieren muts met idem ezelsoren opkreeg -en daarmee thuiskwam- omdat ze niet begreep wat er gezegd werd. Pedagogisch onbegrijpelijk. Oudste had het ook niet gemakkelijk. Broer en ik naar een École Communale waar we alles opnieuw konden leren maar nu in het Frans. Dat was zwaar. Broer zat in het jongensgedeelte. Ik in het meisjes gedeelte. In de récreations zochten we elkaar op bij het tussenhek en zochten steun bij elkaar. Ook hij werd gepest. We verstonden en begrepen er niets van. Op goed geluk zeiden we oui et non. We zagen alleen boze ogen en monden die onvriendelijke klanken uitstoten. Ja, ook de onderwijzeres. Als ik eens per abuis ja zei, wanneer ze op een vragende toon iets vroeg, dan werd ze boos en moest ik achter in de klas gaan zitten ( dat waren nog eens klassen. Propvol. Ik schat 40 leerlingen). Nóg meer boze ogen. De sfeer was zo buikpijnmakend misselijk naar naar. Nog meer onbegrip van mijn kant.
Op een dag toen mijn broer en ik tijdens de récreation bij het hek een Duits lied zongen had je de poppen aan het dansen. Mama moest op school komen. Ik werd van school gehaald. Broer moest blijven. Niets werd er uitgelegd. Niets. Ze huilde. Wat had ik fout gedaan? Ach Mama. Jij deed evenmin iets fout.
Geen uitleg.
Het enige was dat ik naar een andere school werd gestuurd, de École Joyeuse. De Vrolijke school . Daarvoor moest ik wel langs de school met pestleerlingen, doch ik nam een omweg. Daar - op die school- was het beter en ik kan mij herinneren dat ik opeens Frans begreep, schreef en sprak. Raar maar waar. Afijn, na een jaar of twee ( ik weet niet meer precies) werd ik tóch van school gehaald en na een jaar zes jaar Nederlandse School thuis bijgespijkerd te krijgen, bracht ik er vier door in pleeggezinnen. Een jaar in Nederland bij een Frans gezin. Vervolgens dichterbij-omdat ik kapot ging van heimwee- nog drie jaar verdeeld over twee pleeggezinnen in Brussel. Heimwee. Naar huis. Thuis bij mijn familie, in Frankrijk. Bizar eigenlijk.
Net tijdens het strijken had ik de radio op Europe 1 staan. Ook bizar. Maar ja, soms heb ik er behoefte aan.
Ja, ik weet dat er ergere manieren van gepest worden zijn. Echter, discrimineren kan kapot maken. Pas veel later dacht ik te begrijpen - dat moet het zijn geweest- ik dat ik als kind werd aangezien voor een Duitser. Het was nog niet zo lang na de tweede wereldoorlog. Mogelijk dat er bij de klas’genoten’ thuis opmerkingen over werden gemaakt? Mogelijk dat mijn Nederlandse ja als een Duitse ja werd gezien? Ja, dit zijn aannames. Maar het deed mij een groot deel van mijn leven slecht voelen. Niet goed genoeg. Vooral sinds ik door mijn vader- met zijn beste bedoelingen -uit huis werd geplaatst.
Trouwens, later als ik vertelde dat ik drie van mijn beste jeugdjaren in het natuurrijke mooie Ittenbach met de intens vriendelijke mensen heb beleefd, dan kreeg en ...krijg ik generaliserende opmerkingen over Duitsers te horen. Dat ene rotwoord wat alleen voor de wreedaarden bestemd is, waar noch de bewoners van dat dorpje, noch wij als Nederlandse familie iets mee te maken hadden.
Nu ik lees wát Nederlanders met Chinese afkomst sinds de uitbraak van het Corona virus meemaken, krijg ik er hetzelfde misselijke gevoel bij als wat ik destijds als kind had. Steeds weer opnieuw als ik iets dergelijks hoor. Het lijkt wel alsof het erger wordt. Verdorie nog aan toe.
Wanneer wordt met de vrijheid van meningsuiting rekening gehouden met andermans gevoel?
Het is vreselijk als je wordt gezien als de oorzaak van iets groots waar je totaal niets mee te maken hebt. Net zoals wie dan ook het vervelend zou vinden indien je geassocieerd wordt met Nederlanders die het nieuws halen omdat ze zich hebben misdragen in het Buitenland.
Ik durf wél te generaliseren als ik zeg dat ik de Nederlanders van Chinese afkomst als hardwerkende, vriendelijke, zeer beleefde mensen zie, waarvan ik nog nooit heb gehoord dat ze hun medemens belachelijk maken. Daar kan menigeen iets van leren. Respect daar draait het om.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten