Mijn televisie doet het sinds afgelopen vrijdag weer na drie weken stilte.
Wat komt de wereld wederom vol binnen.
Ja, ik las en lees de nieuwsberichten op NOS app. Dat komt het niet te intens de woonkamer in. Een genuanceerder beeld krijg ik door de weekendkrant van de NRC. Heb je dat ook, lezer, dat beelden zich kunnen vasthechten je geheugen als zijnde met voor eeuwig vastgehechte seconde lijm? Beelden waardoor je je intens machteloos voelt? Zoals de foto van een jong tienermeisje dat haar met weidopen mond en ogen doodsbange kleine zusje - een kleuter- beschermend vasthoud? Doch zelf ziet het tienermeisje er ook de wanhoop zeer nabij uit door de vele mannen van de oproerpolitie, sommige met gasmaskers op, die de twee omringen en boven ze uit torenen. Twee kinderen. De foto geeft een gevoel van geïntimideerd worden. Vergeef ons, kinderen. In gedachten pak ik jullie bij de hand en visualiseer ik dat jullie veilig zijn nu en in de toekomst. Mensen van de Oproerpolitie- ze doen hun werk- die een vluchtpoging van mensen uit een vluchtelingenkamp trachtten tegen te houden. Mensen die het zat zijn om onder vreselijke omstandigheden te leven. Te overleven. Ik vind het zo intens verdrietig dat mensen gestraft worden wanneer ze zichzelf motiveren om weg te gaan uit dergelijke situaties- ondanks hulp van velen- aan de rand van Fort Europa en ... ze dan tegengehouden en teruggedreven worden. Anderzijds hebben de bewoners van die dorpen echt zo veel goeds gedaan vanaf dat de vluchtelingenstroom begon en ze bleven helpen. Diep respect hiervoor. Ook zij zitten er doorheen.
Er is een schaamte in mij dat een oplossing voor beide partijen nog niet gevonden is.
Bewoners van die gebieden wier leven totaal anders is geworden.
Onhoudbaar.
De situatie is onhoudbaar voor mensen die gevlucht zijn uit hun geboorteland en al tijden vastzitten in onder mensonwaardige omstandigheden in kampen omdat ze niet verder Europa in mogen. Vergeef ons -gewone burgers- dat we niet weten wat te doen om jullie uit je misere te halen. Ja, af en toe geld storten voor kleding, schoon water, voedsel, plastic voor onder matrassen? Warmte en voeding. Een droog dak boven je hoofd.
Vergeef ons.
In de AZC’s zitten sommige mensen al twee jaar te wachten op de start van de Asielprocedure. Buiten de AZC’s zijn mensen die kritiek en opmerkingen hebben dat hun eigen land niet meer hun eigen land is. Daar schaam ik mij eveneens plaatsvervangend voor.
Ik visualiseer een vriendelijke wereld. Langzamerhand heb ik wel door dat dit naïef is. Echter, waarom? Dus wel geloven in ellende?
Ja, de televisie doet het weer. Vol komt de wereld mijn huiskamer binnen. Mijn machteloosheid groter makend. Een nieuwsbeeld komt in mijn herinnering over een meisje dat destijds in een door modder overstroomd gebied in Zuid Amerika langzaam wegzakte in modderigdrijfzand. Het duurde dagen. De wereld keek en bad, ik ook.
Het meisje zakte weg en stierf.
Dit jaar vieren we dus 75 jaar VRIJHEID?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten