2.137 Onverwoordbaarheid

Verdriet

onverwoordbaar, verdriet

huilen, de tranen huilen

mij. Geen woorden, naakte

Levenstranen

2.131 Triggers

In de zondagse stilte gaat de telefoon. Een blijde dochter ratelt: ‘Mam, ik kom maandag bij je langs. Deze keer ga ik niet naar mijn vriendin, dus ben ik langer bij je.’

Een glimlach siert moeders mond. Leuk, dochter komt alleen voor haar. Dochter heeft het druk, werkt hard en combineert meestal bezoekjes. Dat begrijpt ze.

Niet lang daarna belt dochter voor de tweede keer: ‘Mam, ik pas morgen op een hond, die neem ik dan mee, goed?

2.116 Het is wat het is

Tob niet, het loopt toch altijd anders was het motto van een lang geleden overleden oom.

Het is wat het is.

Tob niet, het loopt

toch altijd

anders

dát is niet anders.

2.24 Verdriet

Achteloos uitgesproken woorden, als een hand met tentakels  

nonchalant mijn borst binnendringend om als een niet fysieke boxer mijn hart vast te pakken en vol te raken met een niet fysieke energieke stomp vol pijnlijk ondoordachte vrijheid van meningsuiting.

Onverwoordbare getergde smart welt wederom in mij op als een zoute rivier, omhoogstromend van mijn hart naar mijn ogen. 

Gelukkig kan en mag ik huilen van mijzelf.

Gelukkig dat ik mijn levenstranen, vooral in herfsttijd, kán wenen.

Daar is niets mis mee, al respecteren velen hun eigen

 en andermans tranen niet. 

Waarom huil je?

Waarom heb je verdriet? Waarom ben je zo moe?

Indien ik de verbale woorden had dan deed ik dat.

Stil zijn is ont-moeten.

Het is een opeenstapeling van druppels.

Bagateliseren? Toch weer? Er zijn ergere dingen.

De herfst heeft meer dan ooit zijn entree gemaakt.

Wat voor droom heb je nog?

Wat zijn je talenten? Je kwaliteiten.

Droom alsjeblieft een mooie droom.

Droom met anderen mee.