Achteloos uitgesproken woorden, als een hand met tentakels
nonchalant mijn borst binnendringend om als een niet fysieke boxer mijn hart vast te pakken en vol te raken met een niet fysieke energieke stomp vol pijnlijk ondoordachte vrijheid van meningsuiting.
Onverwoordbare getergde smart welt wederom in mij op als een zoute rivier, omhoogstromend van mijn hart naar mijn ogen.
Gelukkig kan en mag ik huilen van mijzelf.
Gelukkig dat ik mijn levenstranen, vooral in herfsttijd, kán wenen.
Daar is niets mis mee, al respecteren velen hun eigen
en andermans tranen niet.
Waarom huil je?
Waarom heb je verdriet? Waarom ben je zo moe?
Indien ik de verbale woorden had dan deed ik dat.
Stil zijn is ont-moeten.
Het is een opeenstapeling van druppels.
Bagateliseren? Toch weer? Er zijn ergere dingen.
De herfst heeft meer dan ooit zijn entree gemaakt.
Wat voor droom heb je nog?
Wat zijn je talenten? Je kwaliteiten.
Droom alsjeblieft een mooie droom.
Droom met anderen mee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten