2.45 Laat mij

Een vol hoofd hebben ondanks de Calm app, ondanks gisteren lekker naar het bos gaan. Een vol hoofd met een vorm van electriciteit waardoor ik nauwelijks tot niets meer iets kan absorberen is eerlijk zijn naar jezelf toe zijn. Overprikkeld zijn, al snapt een ander er niets van. Te vermoeid zijn om verbale woorden te gebruiken en te vermoeid om naar anderen te luisteren. Het niet kunnen absorberen. Het ook even niet wíllen. Dat komt wel weer. Eerst rust. Op mijn manier. Het is totaal zinloos om te zeggen: je moet je niet zus of zo voelen. Je moet niet zus of zo denken. Of wat dan ook wat ik niet mag zijn, voelen of denken. Of ...’je zou eens op reis moeten, op vakantie,  of nog erger: ga verhuizen.’ Moet ik weg? Ik ga op dit moment van schrijven pas ergens heen wanneer ik mij fit voel, anders lek ik nog meer energie. Eerst naar binnen keren. 

Ieder mens is anders, dus laat mij. Even. Vandaag. 



Mijn manier is meestal om in een dergelijke gesteldheid het eruit te wandelen. Het eruit te fietsen.Van de zon te genieten. Doch het lukt mij even niet. Het eruit schilderen zou fijn zijn maar ook dat kan en mag niet van mijzelf met een zolder die op zijn kop staat. Een zolder waar men ook iets van vindt. Tuurlijk mag iedereen iets vinden. Maar ... ik kan het even niet behappen. 

Hooggevoeligheid heeft zijn voors en tegens. Empathie heeft zijn voors en tegens. Ik ‘moet’ niet zo zijn? Ik ‘moet’ mij niet zo voelen? Laat mij. Ik heb mij in mijn leven te veel aangepast aan anderen. Laat mij nu. Ja, het is jammer van het mooie weer. Ja, het is jammer van het concert waar ik heen wou. Echter, ik ga naar bed waar ik hoop op te laden door middel van slaap. En ja, ik zet de telefoon uit. Eind van de middag doe ik hem waarschijnlijk weer aan. Niets mis mee. Nu kan en wil ik even naar niemand luisteren. Nu wil ik ook niet praten, want dan ga ik ratelen omdat ik mij zo blah voel. Niemands ‘schuld.’

Een  ieder  wens een mooie dag toe met een warme glimlach en een melodie in het hart.