2.48 Even er tussenuit zijn.

Gisterenavond ging ik dodelijk vermoeid naar bed. Vanmorgen mijmerde ik na een korte nachtrust dat ik vandaag echt niets moet van mijzelf, waarna ik in mijn stille huis naar boven klauterde. Naar zolder. Naar mijn atelier. Naar mijn opgeruimde atelier waar de ziel uit is. Ja, je moet er wat voor over hebben om weer een verwarmd huis te hebben. De hoeken zijn nog steeds leeg. Op de oude verwarmingsbuizen prijken nieuwe als smalle schoorsteentjes. Het is er behaaglijk warm. Dank je wel mijnheer de zingende cv monteur. 

Warm, maar te opgeruimd. Ik kijk om mij heen. Vanaf nu wordt .mijn atelier wederom mijn domein. Wat héb ik opgeruimd, ook op de voorzolder. Echter, in mijn atelier ga ik dit never nooit meer

 doen. Ik verpieter wanneer ik niet kan schilderen. Wat er ooit na mijn overlijden mee gebeurd is niet aan mij. Ja, er zijn nog oude beschilderde canvasdoeken voldoende voor een tweede leven. Hoppa, drie stuks pak ik zo uit de rij. Ze roepen om er wat anders mee te doen.

Dan ga ik aan de slag en laat mijzelf gaan. Mijzelf zijn. Ze ontspant. Langzaam komt de ziel weer terug. Mijn ziel danst haar
 dans. Warm. Ik probeer een nieuwe techniek uit, nogmaals en nogmaals. Klodder verf hier. Klodder verf daar. Energie stroomt als een kabbelende vitale beek. Hoezo gisteren te vermoeid? Mijn 
handen gaan hun gang en luisteren naar de stille fluisteringen die mij leiden. Geen gepraat in huis. Het is een weldaad om niet afgeleid te worden. Om even niet naar niemand  te hoeven luisteren, niets hoeven te absorberen, niet te spreken behalve via de verf.

Eindelijk even eruit zijn. Zonder onderbroken te worden. Eindelijk weg uit de wereld van alledag. Eindelijk vakantie. Ja, dít schilderen en ja, ook schrijven is voor mij een vorm van vakantie waarin ik kan ontladen en opladen. 

In mijn eigen huis. Eigenlijk zou ik ook de benen willen strekken. Buiten. Maar ...

Maar ... ze wil even in de Stilte blijven. Niet met mensen praten. Niet hoeven te luisteren.

Op haar stille telefoon ziet ze dat haar dochter belt. Ze zou zo graag toch nog even vandaag in de stilte van haar creativiteit willen blijven.

Wel of niet terugbellen?

Dan belt ze tóch terug. Het moederhart neemt het over. 

Het gaat zoals het gaat. Het is goed. Haar dochter heeft praten erg nodig.

Ieder is anders. Het is goed. Alles vloeit in en door elkaar en is met elkaar verbonden als verf in beweging. Met zijn allen weven 
en schilderen we er een universeel tapijt van.

Het is zoals het is.

 Let it be. 

Ze schrijft wat. Doet de vaat. Aait haar poezebeest. Zet thee. Dan beklimt ze wederom de trappen. Naar haar hok. Haar heilige ruimte waar haar inner kind zichzelf mag en kan zijn @ dankbaar.

 https://m.facebook.com/mathilde1947/