2.43 2) Gedachten over opruimen

 Ik ben verder gegaan met opruimen, alles gaat door mijn handen. Dochter zegt:

‘ Mam, ik breng het wel met de auto naar de Kringloop.’  Heel lief, maarrrr... er valt nog niet veel te Kringlopen. De koffer waarmee mijn moeder  diverse keren mee naar haar broer in Canada verhuisde, heb ik weer naar boven gesjouwd ( daar gaan spulletjes van vroeger van de kinderen in) de sloten sluiten niet goed. In ruil daarvan gaan de deur uit: het gordijn dat in de woonkamer van mijn ouderlijk huis vanaf 1947 hing- later in de kamer van mijn dochter achter het gordijn tegen tocht- plus de de plaid die mijn vader in de auto had. Iemand die kou lijdt zal er blij mee zijn. Het is goede kwaliteit. 

Op Facebook heb ik een extra pagina aangemaakt voor mijn atelier ( ook ter herinnering voor als alles weg zou zijn) met de gedachte: ieder mag er wat uitzoeken. Echter, het voelt niet fijn. Zo moe hierdoor, ook omdat Facebook mij pusht om mijn ‘bedrijf😁😳’ te promoten. Het voelt blah. Ik ben er nog niet aan toe. Heb geen zin om met mijzelf te leuren. Zo voelt het. Zolang ik mij kan bedruipen met AOW en Pensioen is het onnodig.

Sommige kiezen uit. Hoppaa. Maar oké wat is dát ingewikkeld. Logistieke toestand. 

Gisteren had ik een woede aanval zoals ik nooit eerder had. Ik begrijp nog niet dat ik zo razend was, nou ja er werd veel oud zeer getriggerd ( 😌ja ja, ik ben met de Calm app bezig- 77 dagen op rij)  en jawel ik ben diegene die droomde van een vriendelijke 
samenleving) ik wou zelfs mijn liefste doek kapotmaken. Zo van, ik mag niet bestaan. Het zal vast met de Mercurius retrograde te maken hebben gehad. Nog nooit zo boos geweest. Eum waarom dan? Waarschijnlijk omdat mijn zolder míjn vrije plek is. Hooguit mijn kinderen komen daar. 

Nu staat alles overhoop. Lekker wegdoen, dat ruimt op?

Behalve een stretcher, een weekendtas en een koffer plus wat kleine spullen valt er niet veel door te geven momenteel. 

Nagenoeg alles wat ik voor en van kinderen  verzameld heb, blijft er. Ik kan het niet wegdoen. Het is alles of niets bewaren. Trouwens ik héb al geschift bij de verhuizing destijds. Ik kan de schriftjes en werkjes uit hun jeugd niet wegdoen. En ja, ze zullen altijd in mijn hart blijven en heus ik besef wat een bofkont ik ben want mensen uit oorlogsgebieden hebben niets meer uit de jeugd van hun kinderen. Sommigen hebben hun kinderen niet meer😥.

Maar ja, zonder aan dat gegeven en gevoel voorbij te gaan, kan ik evenmin aan het historisch besef van mijn vader meegekregen, voorbijgaan. Dit houdt ook in, dat mijn kinderen die we adopteerden niets ( of ...nog niets) van hun Voorouders weten en daarom ben ik begonnen met te verzamelen vanaf hun komst bij ons. 

Mogelijk -  indien ze ooit nog een relatie inclusief kinderen krijgen- worden ze de voorouders van een komende generatie. Who knows? Dan is het leuk om iets tastbaars te kunnen tonen. Toch? 

Echter ook voor zijzelf. Vandaag vond ik de twee muziekdoosjes die vroeger aan hun bedjes hingen, terug. Het bracht mij wham terug in de tijd. Dát doen muziek maar ook geur en iets terugzien van vroeger. Of het nou uit begin jaren ‘ 80 is of nog verder terug.

Ook vond ik naast twee zakken vol speelgoedknuffeldieren - ja, die geef ik wel door, maar niet als speelgoed voor honden zoals een buurtgenote zei. Ik vind het vreselijk als ze verscheurd zouden worden- het beertje terug dat de reis naar onze dochter in India maakte begin 1985. Destijds droeg ik het 24 uur boven en tussen mijn borsten opdat het mijn geur zou krijgen- opdat er iets vertrouwd zou zijn bij haar nieuwe begin na de lange reis in het onbekende ver weg van haar eigen begin- vervolgens stuurde ik het op naar mijn kindje die onbereikbaar voor mij in een ziekenhuis. Ze mocht Nederland pas in wanneer haar gezondheid het toeliet. Zes maanden lag ze in dat ziekenhuis. Moederziel alleen. Het was lang. Gelukkig waren er lieve zusters. Nog altijd heb ik vreselijke spijt dat ik mijn dochter kort na haar aankomst op Schiphol hebberig uit de veilige, vertrouwde armen van de verzorgster- die mee was gereisd- griste. Te erg. Ik heb deze vrouw getracht terug te vinden om mij voor mijn onhebbelijkheid te verontschuldigen. Maar helaas. Nooit teruggevonden. Mijn dochter zelf lacht er om. Maar als baby’tje niet😢.

Het valt niet terug te draaien.

Dat beertje, plus het ene muziekdoosje en babykleerties hebben de reis naar dochterlief gemaakt en kwamen maanden later met haar met haar terug. Dierbaar. Zoiets kan ik onmogelijk doorgeven. 

Dus ...mijnheer de verwarmingsmonteur en mensen die zeggen dat opruimen nu drastisch moet. Verplicht wegdoen of doorgeven ligt niet meer in mijn vermogen. Veel blijft allemaal staan. Het voelt afschuwelijk en niet goed om het weg te doen. Ook niet de schriftjes. Dat mogen mijn kinderen later doen.

Ik ben nog niet overleden. Ik leef. En mijn atelier? Dat wordt weer - nadat de verwarmingsmonteur is geweest -mijn veilige hol. Met mijn Franse jeugdboeken. Met andere boeken. Met mijn schilderachtigheden. Met mijn zooi. Mijn gezellige zooi. Met de de vloer die lekker onder de verfklodders zit. Met de ene beschilderde muur. Ooit had ik alle muren beschilderd. Heb ze overgeschilderd op de reguliere manier... toen werd het al minder mijn hol. Met schilderwerkjes leuren? Niemand die ze wil hebben. Ik houd ze  bij mij. En nee ...aan exposeren doe ik niet. Ik houd van schilderen maar niet van mijzelf exposeren en dat anderen er dan er iets van vinden. Niet dat dat niet mag, maar ik heb er geen zin in en die schilderwerkjes zijn mijn gevoel, mijn diepste kwetsbaarheid en ik heb behoefte om dat tentoon te stellen. Amen. Een vriend adviseerde mij ze als geschenk op te sturen met Kerst. Hahaha, ik heb onder andere op planken geschilderd. Naast de Kerstkaarten en de Kerstpostzegels  wordt het een te dure grap indien ik planken per post ga opsturen.

Wat er ooit na mijn overlijden mee gebeurd? Daar heb ik geen controle over. Ik geef hierbij mijn kinderen carte blanche om ter zijner tijd wat dan weg te doen cq door te geven indien ze het niet willen hebben. Mogelijk dat het ze ooit hier zullen lezen. 

Dit geeft mij een gevoel van vrijheid. 

Maar ja, de hoeken van voorzolder en atelier moeten nog steeds goed bereikbaar worden voor de verwarmingsmonteur die over een week komt.

... ik verlang wél naar een douche in een warme badkamer.