2.50 Up, up, up

Up up up naar haar atelier. Haar zielloze atelier. Hop, de ziel er weer inkrijgen. Ze heeft you tube filmpjes -zonder geluid- over acryl paint pouring bekeken om weer bij de mensen te komen. De mensen die willen dat ze telefoneert, praat en is zoals ze van haar verwachten. Of liever gezegd, hoe men gewend is. Goed bedoeld, dát weet en voelt ze heus wel. Ze is er dankbaar voor. Maar de koek van zich aanpassen is voor vandaag op. Ze kan niet praten wanneer ze niets meer kan absorberen. Emotioneel. Getriggerd. En nee... ze kan er niets meer mee wanneer er in een appje staat: je moet je niet zo voelen. Ze is het gewend om zelf uit dalen te komen. Al vanaf haar12 de. Dat is al 59 jaar! Dus zich uitspreken en anderen aanhoren? Waarom? Om anderen te behagen? Het lijkt wel of ze sinds haar pensionering nog 
gevoeliger is geworden. Niets mis mee. Doch ... aandachtig luisteren lukt haar pas weer wanneer ze zichzelf weer heeft 
hervonden en andermans woorden niet meer overheersen in haar hoofd. 

Langzaam lukt dat. De trap op klauteren is symbolisch, up, up, up, rise and shine. Dat shinen lukt nog niet, ze is zo wie zo veel minder zonnig en stralerig in de maanden met een R. Dat geeft niet, ze accepteert het en ja ze heeft pijn in haar benen. Echter
, zich terugtrekken om te schilderen en misschien te schrijven is dát wat zíj op dit moment nodig heeft. Dat is als een knuffel. Een ander heeft weer iets anders nodig. Dat is oké. Toch?

Ze schildert, ademt en is dankbaar voor alle kleuren. Langzaam komt ze tot rust. Ieder mens heeft wel wat. Mag ieder lekker zelf weten. Als je er blij van wordt is het ok. Wát is er mis met creatief bezig zijn om  jezelf met je emoties uit een dalletje😁te werken, te sublimeren? 

Dus ... mag zij zich alsjeblieft terugtrekken? Ze doet er niemand kwaad mee en ze zal uit zichzelf weer bij de mensen komen. Of niet🤪. Nou ja, niet te veel. Dan belt haar dochter voor de zoveelste keer vandaag. Deze keer neemt ze wél op. 

Een ont-moeten.