Ze slaat boos, gestrest en machteloos de deur achter zich dicht. Dan loopt ze, eigenlijk te vermoeid om te lopen, met manke pas langs de bomen. ‘ Hoi bomen, ik zit er doorheen.’ Mompelt ze. Getergd. De bomen staan. Zwijgend kijken ze toe hoe ze voorbij gaat. Naar de bakker.
Teruglopend, druppelen regendruppels door de zon heen op haar hoofd. Tik, tik, tik. Langzaam vermengen de boosheid, de onmacht zich met haar verdriet. Verdriet welt op. Haar wangen opeens nat van de tranen. De regen vermengd zich met haar tranen. Haar tranen vermengen zich met de regen. Ze is éen en al traan.Haar voeten brengen haar bij de dichtstbijzijnde boom. Ze voelt zich omarmd. Vaag voelt ze de levenskracht. Ze voelt zich te gedeprimeerd om er ja tegen te zeggen. Dan pakt ze zichzelf bij de hand en legt haar handen tegen de bast. Ademt de zuurstof in. ‘Kom op’ zegt ze tegen zichzelf.
Ze wil niet meer, toch houdt ze van het leven. Respect voor het
leven heeft ze hoog in het vaandel. Dus gaat ze verder. Vermoeid. Te vermoeid. Morgen zal het weer beter gaan. Terwijl ze thuiskomt, de sleutel in het slot steekt denkt ze: eens kijken of de Calm app iets tegen mijn bui heeft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten