Jawel, ik heb zowaar mijn zolder opgeruimd.
Zoveel heb ik weggedaan, hoppa neem maar mee.
Mijn atelier heb ik ook opgeruimd. ‘De ziel is eruit’ merkte een vriendin op.’Te netjes.’
Vandaag ben ik voor het eerst sinds weken begonnen aan een schilderwerkje. Heel verstandelijk. Geen geknoei. Netjes iets over je kleding aantrekken. Je kleren schoon houden. Onthouden: geen lamellen of planken meer bij het grof vuil halen. Of als je maar iets blanco ziet ( bijvoorbeeld een kastdeur) niet meenemen en mijzelf vermanend toespreken want wat was het zwaar voor vriendin om allerlei beschilderde planken naar beneden te sjouwen. Ze heeft er ritueel afscheid van genomen. Liggen ze bij het grof vuil? Dank je wel planken en dank je wel verf. Dank jullie wel. Ik voel mij als een moeder die haar kindjes te vondeling legt maar nee, dát is wel ‘even’ iets anders spreek ik mijzelf opnieuw vermanend toe.
Ook ben ik begonnen met over eerder beschilderde canvasdoeken heen te schilderen. In het schrijven noemt men dat’ kill your darlings.’ Ik kijk ernaar met andermans ogen. Oordelend. Terwijl mijn atelier ( tot de verwarmingsman kwam) oordelingsvrij was. Ik mocht er mijzelf uiten. Nu ben ik wederom als een kind dat streng in de gaten wordt gehouden door haar opvoeder. ‘Geen geknoei, niet tot last zijn ( ja, je mag schilderen, maar met mate) want als je later dood bent dan moeten je kinderen het opruimen. Nu willen ze er al niets van hebben’ spreek ik mijzelf toe.
Al vind ik dat naar voor mijn kinderen, het is niet anders. Ik kan mijn ziel laten verschrompelen en niets schilderen. Of ik kan wel mijzelf zijn en mijn gang gaan. Ja, dán zullen mijn kinderen wanneer het mijn tijd is om te gaan, mijn hebben en houden moeten opruimen.
Heel veel heb ik de afgelopen twee en een halve week in en door mijn handen laten gaan. Spullen van mijn ouders. Spullen uit de jeugd van mijn kinderen- voor een ander niet van waarde-maar voor mij zo dierbaar- en spullen van vroeger van mijzelf. Dierbaarheden zoals een kransje gemaakt door mijn moeder. Zitten dubben: wel of niet negatieven wegdoen? Hoe recycle je dat? Waarin? Waarheen? Dia’s? Grammofoonplaten? Het lukte en lukt mij ( nog) niet. Echter, veel is er naar de Kringloop zoals de groene reiskoffer van mijn moeder. De herinnering aan die koffer doet mij glimlachen. Mijn moeder vond het heerlijk om te reizen. Het maakte haar blij. Vrolijke Mam. Nu is de koffer voor kleden. Dat vind ik een prachtige bestemming. In gedachten zie ik mijn moeder knikken. De plaid die mijn vader zeker 60 jaar van autonaar auto verhuisde kan door een ander gebruikt worden. Het werd tijd.
Het is netjes op zolder. De verwarmingsman kan eindelijk bij de buizen. Gelukkig, want kou is naar. Kou kruipt in je botten en spieren ondanks hard bezig zijn met opruimen. Kou doet je lijf verstijven.Wat een bofkonten zijn wij in Nederland dat we
meestal een dak boven het hoofd hebben, goede warme kleding, warme dekbedden, dekens en een centrale verwarming met warm stromend water. Indien je in een vluchtelingenkamp verblijft of op een andere manier dakloos bent, dan is dat heel pittig nu het steeds kouder wordt.
@ik zie mijn zegeningen en voel mij dankbaar. Mijn ziel mag terugkomen in mijn atelier. Met mijn bijna 71 jaar ben ik het verplicht aan mijzelf maar ook mijn kinderen om mijzelf te zijn. Het mag.
De vermanende stem verstomd.
Het is stil in mij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten