2.39 Opladen

Stressvolle dagen door tot op het bot te voelen: kleine kinderen, kleine zorgen en grote kinderen, grote zorgen. De Calm app kon er niet tegenop. Vandaag wel. Na een een goede nachtrust- helaas  weer met behulp van een pammetje -werd ik anders wakker. Ik kan weer mijn gedachten kiezen met mijn tot rust gekomen brein na overprikkeld, ultra verdrietig en bezorgd te zijn geweest door een diversiteit aan informatie, meningen én gevoed door andermans en mijn verbeelding. 

Rust. 

Dan nog meer rust. Een vriendin haalt mij op. Hoppa, met haar auto naar het bos. Het begroet ons in al haar stevigheid en haar
halve herfsttooi met licht wuivende takken. Onder onze voeten 

knisperen de afgevallen blaadjes. De lucht is van een weldadige 

frisheid. Merk: bos. Type: rijkdom. We ademen het diep in en langzaam uit. ‘Dag bos, dank je wel dat je kunt absorberen. Dank dat ik bij je mag opladen. Dank voor je zuurstofrijke levenskracht.’Vriendin en ik lopen kalm langs de vele beuken, eiken en de veelheid aan andere bomen. Het is een Stiltewandeling, vermengd met zacht bedachtzaam spreken. Elders in het bos  een grote groep kinderen. Rennend en gillend voeren zij hun opdrachten uit. De leerkrachten staan her en der. Punten van rust. 

Zijn als de bomen.

Zijn. Ademen. 

Hier en nu zijn tussen deze zuurstofgevers. 

Moge iedereen tot rust komen en opladen in bossen. Moge er altijd bossen zijn. Moge en laat het zijn.