Wat ik moeilijk kan begrijpen is dat in ons landje (onder de zeespiegel)- het Parijs akkoord mede ondertekend- een apart beleid wordt gevoerd over het verwijderen van dat wat men ‘onkruid’ en in mijn omgeving ’vuil’ noemt. Strak en schoon?
Vuil? terwijl insecten zich ermee voeden? Bijen zuigen zich bijvoorbeeld vol aan wilde en gecultiveerde bloemen, vooral op paardenbloemen zijn ze dol. Bij de wortels zijn woonplaatsen voor mieren en andere broodnodige insecten die samen met ons en al wat leeft deel uit maken van het ecosysteem.
De afgelopen jaren heb ik mij aangepast om de voortuin, de stoep en het achterpad (de brandgang) ‘netjes schoon’ ( grrr) te houden. Blad laat ik wél liggen in de perken. Onder afgevallen bladeren schuilen insecten, zeker nu het nog koud is en op den duur wordt dit een dunne natuurlijke compost ( die niet ruikt.)
Het is voor mij geen kwestie van te veel werk, maar van werk dat altijd al niet goed voelt en waarvan ik buikpijn krijg zeker tegenwoordig ten tijde van de klimaatcrisis waarin wij de natuur méér ruimte zouden moeten geven in plaats van nog steeds te nemen.
Respectvol en dus bewust met onkruid verwijderen omgaan scheelt. Dankbaar zijn voor wat de Aarde geeft.
Echter, ik ben rebels want in het achterpad heb ik het ‘ schoon’🥴 in het midden tussen de tegels, maar sinds de afgelopen herfst laat ik aan de lange zijkant gras en paardenbloemen staan. Ik kan het niet meer over mijn hart verkrijgen om - vooral tegenwoordig- die plantjes weg te halen want dan zullen er zeker nóg minder insecten komen en zijn. Het voelt- altijd al- niet goed om mieren te zien vluchten naar tuinen waar ze waarschijnlijk worden gedood door mierenlokdoosjes want velen zien nog niet het belang van insecten én dat de insectenstand, waarvan ieder levend wezen afhankelijk is, schrikbarend verminderd.
‘Onkruid’ verwijderen is voor mij geen kwestie van te veel werk, maar van werk dat niet goed voelt en waarvan ik buikpijn krijg zeker tegenwoordig ten tijde van de klimaatcrisis waarin wij minder van de natuur zouden moeten nemen en wij de natuur meer ruimte zouden moeten geven. Respectvol en dus bewust met onkruid verwijderen omgaan vind ik een must. Dankbaar zijn voor dat wat uit zichzelf groeit.
Tijdens de droogte vorig jaar, kwamen aan de zijkant in het achterpad/ brandgang hele mooie bloemen op. Bijen kwamen erop af. Mieren, kevertjes woonden eronder. Dát zijn sterke bloemen als ze het bij droogte redden. Daarna verpieterden ze. Ik verdenk iemand er gif op te hebben gegooid.
Toen ik de foto’s van de kale versteende straatjes zag in het blad van de Woningstichting waarbij ik huur, had ik even de stille hoop dat er zou staan. ‘Laat iedereen een of meer tegels uit de tuin halen om daar plantjes te laten groeien.’
Is dat geen goed idee? Doch, helaas. De boel moet ‘schoon’.
Ik meen te hebben gelezen - maar kan het niet terugvinden- dat het in sommige landen verboden is om meer dan de 3/4 van je tuin te verstenen. Stenen houden warmte vast. Stenen geven geen zuurstof, noch voedsel voor insecten. Ja, woongelegenheden doch zonder voeding lukt het ze steeds minder.
Regelmatig heb ik het er met andersdenkenden over. Dát vind ik een strijd waar ik vaak geen verbale woorden voor heb, omdat ze mij betichten van dat alles zou willen laten overwoekeren. Integendeel. Het gaat om de balans. Moge een ieder iets genuanceerder gaan denken. Ik doe ook mijm best om genuanceerd te denken. Gedeeltelijk ontstenen en plantjes laten groeien( zo mogelijk, vrij uit zichzelf) I is echt zo gek nog niet. Er zijn mediterrane landen die straatjes hebben waar de prachtigste ( wilde) bloemen aan de zijkanten bloeien.
Waarom mag dat niet bij ons?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten