Kortgeleden keek ze naar het programma Spoorloos. Het ging over een biologische familie waarvan hun kind - buiten hun weten om- als baby verdween en geadopteerd werd door een Nederlands echtpaar.
Ze was blij voor alle betrokkenen dat ze elkaar toch gevonden hebben maar oh het was en het is tevens intens diepdroevigverdrietig. Al die jaren van gemis door het biologische gezin, het geadopteerde kind en de adoptieouders. Schrijnend.
Sindsdien worstelt ze. De vrouw vindt het sowieso al zwaar om te bedenken dat een moeder ( in haar geval twee) moeders hun kinderen hadden afgestaan. Dat gemis moet vreselijk zijn. Destijds als jonge pre-adoptiemoeder worstelde ze al met het feit dat haar grote kinderwens en daardoor de twee lieverdjes die uit den verre bij haar en haar man mochten komen, uit een vrouw kwamen die de zwangerschap had voldragen en dán je kind afstaan. Het beste voor de kinderen wensen. Waren en zijn haar ex- echtgenoot, zij en stiefmoeder het beste voor ze? Dat vroeg ze zich toendertijd af. Destijds zaten ze dus te wachten op de ellende van een vrouw? Zo sterk was ze het zich toendertijd niet zo sterk bewust. Ze waren jong.
Alles was legaal gegaan. Die hele eindeloze paperassen misère. Jaren duurde het ná alle vruchtbaarheidsonderzoeken. Zij en haar man hadden het beste met de kinderen en zichzelf voor. Ze waren jong. Natuurlijk twijfelden ze. Wat is het beste? Het beste is als kinderen bij hun biologische ouders, in ieder geval moeder blijven? Maar ja, afstandsverklaring was er. En toen ze op de dag van terugkeer naar Nederland, kinderen en moeders in een goot zagen zitten, hadden ze een soort van rust met het feit dat ze hun kind meenamen ver weg van zijn eerste begin vandaan.
Ver weg van zijn eerste begin.
Maar altijd, op de verjaardagen van haar/ hun kinderen en Moederdag, voelt zij meer dan anders - als mam-de sterke onbreekbare band die zij met de twee biologische moeders heeft. Diep respect heeft ze voor ze. Een nederige dankbaarheid heeft ze. Een onverwoordbaar gevoel heeft ze. Na haar pensionering wou ze zelf op zoek gaan. Maar ja, dat is niet aan haar.
En nu? Haar kinderen zijn volwassen. Zelf is ze al jaren met pensioen. Vandaag is ze de weg kwijt. Ze tobt. Ze worstelt. Ze haalt het babyalbum van haar oudste te voorschijn. Mag ze wel haar oudste zeggen? Ja. Alsjeblieft, heb alsjeblieft zelfcompassie. Ja, het mag. Al die jaren. Van baby tot nu. Een leven. Deed ze het goed, deed ze het niet goed?
Ze deed naar beste kunnen. Haar kinderen zijn goed terecht gekomen qua werk, qua woning en het zijn mensen met goede wil. Ze uiten zich over veel en hun band is hecht. Ze zijn geliefd. Ze zijn toppertjes. Door de kinderen leerde ze zichzelf beter kennen en er mee leren omgaan. Een groeiproces en een loslaten, steeds weer. Steeds weer de verantwoordelijkheid voelen van het opvoeden.
Dat er een scheiding kwam met hun Pap zat niet in de planning. Maar ja. Het leven overkomt je, terwijl je het idee hebt om altijd bij elkaar te blijven. Na hun uithuisgaan had ze zo gewenst altijd een honk, een thuisbasis voor de kinderen te hebben. Zij die familie zo miste als kind zou het anders doen. Ze heeft echt een warm nest voor haar kinderen gemaakt. Zij en haar man. Echter, die scheiding. Ze kan nu zeggen dat ze het niet heeft kunnen tegenhouden. Ze ging met de flow mee. Het is niet anders. En het geeft allemaal niets want ze houden van elkaar. De kinderen hebben ouders en een familie die van ze houden. Ze hebben het thuishonk van zowel Pap als Mam. Dat is goed.
Wat is nu in het belang van haar oudste en ja ook jongste?
Ze vertelt erover aan een vriendin. Eerder, was het een jaar of twee jaar terug - na een krantenartikel sprak ze erover met haar ex echtgenoot en haar zussen. Wel of niet erover praten met zoon. ‘Laat het rusten’ kreeg ze te horen. ‘Hij is niet zoekende en het is langgeleden.’ Ja, langgeleden. Maar daarom er niet over spreken? Daarom maar aannemen dat de kinderen nergens mee zitten?
Hm, je zult maar lang geleden je kind hebben afgestaan en of het niet weten. Dat kun je toch nooit vergeten?
Geen zee van emoties in beroering brengen?
Na de uitzending van Spoorloos belandt ze waar ze na dat krantenartikel in de NRC was beland. Ze zoekt op internet en nu zoekt ze door. Ze schrikt. Leest. Zijn het aannames? Zij die zo allergisch is voor aannames is nu meer dan ooit -zeer ongerust- in een constante geestelijke verbinding met de biologische moeder van haar oudste. ‘Wat is waarheid? Wat is in het belang van jouw en mijn oudste? Onze oudste.’ Ze haalt het fotoalbum tevoorschijn van na zoons geboorte. Achterin de geboortekaartjes van de kinderen, waarvan de ouders destijds ook meereisden. Ze zoekt. Ze vindt er drie. Eentje schrijft ze aan of de datum hem iets zegt. De datum van zijn geboorte. De ander herkent ze, een lachebekje. Toen al. Weer een ander was al een peuter ten tijde van haar adoptie. Ik herken haar. Ze kijkt onblij als profielfoto aan.
Wel of niet ze aanschrijven? Buiten oudste om?
Ze zoekt op Facebook. Ze schrijft een vrouw aan. Mocht het?
Wat mag ze? Wat is in het belang van hun nu volwassen zoon?
Met hem erover praten? Over de veronderstellingen? Wat bereikt ze ermee? Hij wil er zo wie zo nauwelijks met haar over spreken. Ze heeft het gevoel dat het door loyaliteit naar haar en zijn pap toe is. Maar dat hoeft niet. Houden van is houden van. Zij houdt ook van zijn biologische moeder en van die van haar dochter. Ze heeft - zij het in mindere mate- ook een gevoel met de biologische vader/ verwekker. Houden van is houden van en de kinderen zijn in haar hart geboren.
Hoe je het ook wendt of keert afstaan en adoptie zijn twee totaal verschillende werelden van beleving. Bewust afstaan óf dat het buiten de moeder is omgegaan en daar moet adoptie mam liever niet aan denken.
Ze worstelt. Ze schrijft van zich af, anders wordt ze gek. Maar het helpt nog niet. Publiceren? Liever niet.
Dat zij en haar man destijds alles volgens de regels hebben gedaan, lost nu niets op.
Ze worstelt.
‘Vergeef mij dat ik destijds niet verder uitzocht. Toentertijd wisten we niet van dat dat soort dingen.’
Dan denkt ze aan een schrijfsel wat ze inzond naar de redactie van een Magazine. Men zocht mensen die over Synchroniteit wilden schrijven. Over dat niets toeval is en sommige dingen zo perfect samenvallen. Ze zond het in. Een maand of twee terug.
Ze zucht. Ze is dankbaar dat dit in haar gedachten komt. Het had alles te maken met de komst van haar beide kinderen. Het ging zoals het ging. Het was zoals het was. Mooie tijden.
Het is zoals het is.
Tranen stromen over haar wangen. Van dankbaarheid en ook van diep verdriet en onmetelijke onmacht.
Tevens zijn het plaatsvervangende tranen van/ voor haar kinderen. Van hun biologische ouders. Tranen over de shitzooi in de wereld. Moge het leven vriendelijk voor jullie blijven wenst ze haar kinderen toe.
Vanaf dat ze klein waren leerden ze de kinderen steeds beter om zelf de steentjes op hun pad te verwijderen. Echter ze stonden achter ze.
Hoe zit het met grote stenen?
Ze worstelt steeds weer over de vraag ‘wat is in het belang van haar kind(eren)?’ Een mogelijke beerput openen? Ze ziet dat er een reünie van geadopteerden aanstaande is van mensen uit hetzelfde kindertehuis als waar zoon vandaan komt. Hij en haar dochter taalden er nooit naar. Dat moet ze respecteren. Ze zijn volwassen. En ja, af en toe praten ze er oppervlakkig over en dan voelt zij hun diepere laag waar de pijn zit. Mag je een cocoon openbreken? Nee.
Ze weet het niet. Waar doet ze goed aan? Ze schrijft.
Vergeef mij dat ik het niet weet.
Ze schrijft.
Het enige wat ze weet is dat ze haar schrijven het Universum instuurt💕.
🙏
Geen opmerkingen:
Een reactie posten