Ze kán zich allerlei leeftijden voelen en dat maakt het grappig, want slechts de buitenkant wordt door vooral jongere mensen gezien. Wellicht dat een ouderwordende buitenkant impliceert dat je je al jouw geleefde tijden kunt voelen.? Ze gaat zich er niet in verdiepen.
In bed zittend overdenkt ze haar werkend leven in haar gezin en de Zorg. Een actiefleven had ze. Nu nog, doch ze is trager. Hoe moet het verder? De laatste dertig dagen is zij drie keer gevallen.
Bij de gedachte: ik wou dat er iemand langskwam die mijn bed hielp verschonen, gaat ( synchroniciteit) de telefoon. 9 uur in de ochtend. ‘Hallo Oma, zal ik langskomen voor een kopje thee?’ De dochter van een vriendin noemt haar vanaf haar vierde jaar al Oma en de vrouw ziet haar als een kleindochter😊. Vriendinsdochter is verpleegkundige en komt uit de wacht. Oma was tijdens haar werkend leven nooit zó fit na een nachtdienst. Kleindochter belt aan, de sleutel gooit Oma naar beneden en de zuster 😄 stiefelt de trap op. Knuffel de knuffel. De jonge vrouw helpt haar met het een en ander. Samen verschonen ze het bed. Een hele klus is het met de vele kussens. Het is een echt nest waar je heerlijk in kunt cocoonen.
Daarna daalt de vrouw voorzichtig de trap af. De gordijnen gaan open. Hallo dag. De vissen krijgen eten en haar poezebeest krijgt haar weinige brokjes. Dan heeft kleindochter een verrassing: een ontbijtje.
Koffie en een vruchtensapje. Een croissant met een hotelkuipke roomboter, abrikozenjam en een broodje met een dik - lijkt wel gepocheerd- gebakken ei. Wat een traktatie. Ze krijgt een jarig gevoel. Een nieuwe dag. Een nieuwe dag ondanks pijn in haar gekneusde benen. Ze is dankbaar.
Ze praten over de Zorg. Kleindochter vertelt hoe zij het heeft op haar werk. Oma vertelt ook.
Ze deelt de gedachten die ze na iedere valpartij heeft: verhuizen of hier blijven wonen? Verhuizen is duur. Verhuizen vindt ze vreselijk. Ze wordt al doodongelukkig bij het idee om haar vertrouwde plek met haar woning, haar tuin, straat, buren, mooie omgeving en netwerk te moeten verlaten. In een flatje wonen, zonder tuin waar ze iedere plant kent, waar ze al wat groeit, bloeit, de vliegende en kruipende diertjes begroet als vrienden? Ze heeft gezien in de Zorg hoe mensen kunnen wegkwijnen van ellende in een verzorgingstehuis ( bestaat niet meer) omdat ze terug naar huis willen maar niet kunnen. Anders dan dat vluchtelingen het hebben dat beseft ze drommels goed.
Na iedere struikelvalpartij overweegt ze verhuizen. Maar nee. De knoop is doorgehakt. Hier en Nu. Ze blijft. Ze gaat nog meer preventieve aanpassingen maken. Niet dat ze van plan is meer te gaan vallen. Ze visualiseert zichzelf lopend en dansend. Haar lijf en geestelijke gesteldheid reageren met een energiek, blij gevoel.
Middags komt de doktersassistente die ze ooit was en die dagelijks aan de telefoon zat in aktie als een maatschappelijk werkster. Oké, mevrouw, we gaan even wat telefoontjes plegen voor u zegt ze tegen zichzelf. Voor anderen kan ze goed opkomen. Dan kan ze wél bellen en regelen. En nu is het hoogtijd dat ze dit voor zichzelf doet. Hoppaaa ... bellen, informeren, regelen, praten, luisteren, informeren. Hoppaaaa, adresgegevens doorgeven. Hoppaaaaa afspraken maken. Voor een ander kan ze het. Nu doorpakken voor zichzelf. Voor haar eigen toekomst.
Ze geeft zich eraan over. Ze geeft zich over aan tips van kleindochter en een nichtje. Ze wikt, weegt en maakt haar eigen keuzes zonder zich ‘schuldig’ te voelen dat ze niet alles doet wat de ander voorstelt. Ze leeft. Ze ademt. Ze voelt zich leeftijdloos. Ze was al preventief bezig, maar nu helemaal. Ze is dankbaar voor de kordate doktersassistente in zichzelf. Dankbaar dat ze samen het een en ander regelen. Dankbaar voor alle tips die ze in de Thuiszorg gaf aan cliënten nu op zichzelf kan toepassen. Dankbaar dat het kan. Dankbaar dat ze het kan. Ze voelt zich jong. Ze voelt zich hier en nu leeftijdsloos. Energie kent geen leeftijd. Rustig en kalm, maar vol energie.
Als je er tegenin gaat, dan voel je je pas oud.
Het kleine gedichtje Vandaag van Toon Hermans danst door haar heen.
@ dankbaar.
Dank je wel, Universum.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten