2.223 8 maart 2020

Zondag 8 maart 2020

Het is volle maan. De maan trekt het water in de aarde, zeeën, mens en dier omhoog. Water staat onder andere voor emoties. Wat zijn wij  bevoorrecht in vergelijking met vele mensen dat wij hier in vrijheid leven. Dat ik mag schrijven waar ik voor kies te schrijven. Vrijmoedig. Vrij én moedig? Mwoah. 

Al een week zit ik te broeden op een column over Internationale Vrouwendag in combinatie met de Boekenweek. Tien boeken en een stapel tijdschriften wachten nog steeds om gelezen worden. Steeds kom ik er niet toe.  Schrijven heeft voorrang. Het schiet niet op. Lange lappen tekst ontstaan. Veelheid in mijn schrijven. Veelheid in mijn leven. Uitvaarten, vriendinnen met ziektes en moeilijkheden, ver weg en dichtbij, familieleden die wéér reizen en er zijn er ook die reizen in de planning hebben. Gekkigheid. De zenuwlijerigheid wereldwijd over het Covid-19 virus. Ik trek mij er van terug. Echter met een gezonde dosis alertheid  én hygiëne is niets mis mee. Een van mijn kinderen met een auto immuunziekte is so wie so kwetsbaar. Hoewel dit kind ieder weekend ergens heen gaat. Hij leeft! 

Zelf ben ik even gevloerd door grieperigachtigheid ( ik geef toe dat ik dacht: Corona virus? Maar nee, geen koorts, wel braaf de huisartsenpost gebeld. Het bandje afgeluisterd. Nee dus, niets aan de hand betreffende Covid-19 ) zo vermoeid ook door overprikkeld zijn van veelheid. Vandaag gun ik mij - net als gisteren- een pyjamadag en de wereld buitensluiten.Thuis. Wat een geschenk. Rust in hoofd, lijf en leden. Wel bewegen. Straks muziek aan en oefeningen doen. Zaailingen heb ik verplant in iets grotere potjes. Over een maand kunnen ze de tuin in. Bijen en  hommels zullen er van de zomer hun nectar vinden en mijn en misschien ook andermans ogen zullen de tuin verliefd indrinken. Andere stekken, opgegroeid in de keuken verhuis ik naar de schuur waar ze - zij het beschut- kunnen wennen aan de buitentemperatuur. 

Radio Rijnmond staat - tijdens dit schrijven- aan met het gezellige zondagochtenden programma Archief. De warme stem van de presentator is als een vertrouwde bezoeker. Ik voel mij dankbaar.

Thuis.

Internationale Vrouwendag. Strijdende mannen en vrouwen voor mensenrechten. Strijders voor menselijkheid.

Blij gingen mensen die door mochten wederom vol motivatie voor een betere toekomst, op weg. Hopend dat dit de laatste tocht is. Eindelijk op pad. Veel mannen. Verkenners. Mensen met veelheid aan talenten. Een overvloed aan kwaliteiten en ja ook trauma’s. Echter, vanaf nu zal het beter gaan. Ze geloven erin. Ze zijn optimistisch. Ik vind het zo schrijnend om te weten dat ze verderop tegengehouden zijn. Zij wisten het nog niet. Vreselijk om toe te zien dat en hoe ze gestrand zijn in niemandsland. Ik heb begrip voor de twee landen. De twee landen die - voor zover ik weet-het meest hebben gedaan voor vluchtelingen dan welk land in Europa dan ook. Respect. Maar ja, ook  heb ik begrip voor de migranten. Mensen. Mannen, vrouwen en kinderen die een rustige toekomst wensen. Vreedzaam en veilig. Eindelijk rust. 

Echter, de maan en de maat zijn vol. Emoties laaien op. Waar krijgen ze hun plek? Waar krijgen ze - ver weg van hun eigen begin- eindelijk een plek waar ze zich thuis mogen en kunnen voelen?

Waar ze rustig en veilig naar de radio kunnen luisteren, met stekjes bezig zijn, aan tafel kunnen zitten schrijven of een boek lezen en nog veel meer waar ze zelf voor kiezen. Waar? Waar is werk voor ze?

Mijn gedachten gaan naar afgelopen donderdag naar een jonge vrouw, een van mijn taalmaatjes. Twee jaar terug waren we  enthousiast bezig met het inburgeringsprogramma. Na een middag taalcoachen in de tuin zei ze - het boek dichtklappend- dat het de laatste keer was. Ze hoeft niet meer verder in te burgeren. Huh?  Van hogerhand heeft ze te horen gekregen dat ze haar best heeft getoond maar dat meer er niet in zit. Oh, terwijl ze zoveel meer zou kunnen. Ze mag niet meer verder de inburgeringslessen volgen!

 Het maakte mij opstandig. Ik ervaarde het als discriminatie.  Vrouwendiscriminatie. Ze vond de taalcoach middagen zo fijn. Kwam vol enthousiasme. Toen het niet meer mocht ebde haar motivatie weg. 

Ik zei dat we samen verder konden oefenen. Heb getracht haar te motiveren, echter veel van wat ze leerde is verdwenen in diepe grochten. Wel komt ze toch nog af en toe op bezoek. Deze keer zit zij met een gedeprimeerd uitstraling aan tafel. Haar hoofd gebogen. Ze snikt zachtjes. Voor het eerst huilt ze. Het me too t shirt dat ze aanheeft maakt dat - nadat ik  de woorden op het shirt uitspreek - we elkaar aankijken, achter elkaars ogen. We praten heel even zover het gaat en ...verstillen. Luisteren naar al het ongezegde, al het onuitgesprokene en ... drinken thee. Vrouwen onder elkaar. Manlief is ergens. Steeds weg. Weken. Ze heeft nauwelijks tot geen contact met andere mensen. We hebben er destijds ons best voor gedaan, maar er zijn mededorpsgenoten oordelen over haar nog steeds niet beste taalkennis. Beter had ze bij een echte leraar kunnen taalcoachen vind ik. Wellicht was het dan toch gelukt? 

Deze week maken we ‘de afspraak’ dat ze weer wekelijks komt. Wil ze dat? Ja, nee, misschien. Die drie woorden waren haar vrijheid. Nu voel ik dat ze het niet weet. Eigenlijk ik evenmin.

Het wil niet zo met het integreren in de Samenleving. Er is niet veel SAMEN. Veel Nederlanders hebben vooroordelen en zijn hoewel direct qua woorden spuien, verre  van OPEN UP je hart. Ik geef toe, dat het bij mij ook inkakt en ik mij van tijd tot tijd terugtrek als een autist. 

Ik kom voor migranten op. Voor zover het mij lukt. Echter, gesprekken over migranten ga ik laf uit de weg na op kortzichtig  ja maar gestuit te zijn. 

Echter, gelukkig heb ik een Thuis, waar het luikje van mijn hart en ziel zich openen via mijn schrijven of schilderen.

De jonge vrouw stelde ik voor om te schilderen. Dat is best een stap voor mij. In mijn heiligdom iemand toelaten. Ze begrijpt nu wat abstract en concreet schilderen is. Ze heeft ook gezien dat ik daar - ondanks netjes voor een atelier-een zooi heb. Het kind in mij mag dat van mij. Ik zag en voelde dat ze er een oordeel over heeft. Dat mag. Als ik dát niet aankan had ik haar niet in mijn schilderhol toe moeten laten.

Ja, ze schilderde. Zowel concreet als abstract. Ze gaf mij het concrete schilderwerkje  zoals een kind  blij kan geven. Taal uit zich in zo veel meer dan de Heilig gemaakte Taal van Verbale Woorden.

 Stilzijn is ontmoeten. Ont- moeten. 

Wat een luxe. Wat een vrijheid. Wat een ruimte. Een schildersruimte hebben. Keuzes mogen maken. 

Vanuit Thuis. 

Vrijmoedig zijn. Vrij en moedig? Kom op, mathil. Kom op. 

Hoe dan? Hoe dan? Hoe?