2.51 Vrijheid

Ze

kijkt 

omhoog 

door het open dakraam 

zacht maar helder klingelt de kleine windgong

door de binnenkomende wind aangeraakt.

Hoog in de lucht een drukke zwerm vogels, 

Een veren met kralenwerkje

 waait rustig op

als een beheerste beweging van een balletdanser, 

alsof het mee wil vliegen.

De top van een windturbine, net zichtbaar
zoeft met haar wieken.

Het geluid lijkt minder heftig dan anders

hoort en ziet zij er schoonheid in.

Dan pakt ze éen voor éen de tubes met verf

de bakjes, de spatels, de kwasten 
en op de achterkant van een al beschilderd canvasdoek
vliegt zíj weg.

Dit is haar vrijheid.

https://m.facebook.com/mathilde1947/

2.50 Up, up, up

Up up up naar haar atelier. Haar zielloze atelier. Hop, de ziel er weer inkrijgen. Ze heeft you tube filmpjes -zonder geluid- over acryl paint pouring bekeken om weer bij de mensen te komen. De mensen die willen dat ze telefoneert, praat en is zoals ze van haar verwachten. Of liever gezegd, hoe men gewend is. Goed bedoeld, dát weet en voelt ze heus wel. Ze is er dankbaar voor. Maar de koek van zich aanpassen is voor vandaag op. Ze kan niet praten wanneer ze niets meer kan absorberen. Emotioneel. Getriggerd. En nee... ze kan er niets meer mee wanneer er in een appje staat: je moet je niet zo voelen. Ze is het gewend om zelf uit dalen te komen. Al vanaf haar12 de. Dat is al 59 jaar! Dus zich uitspreken en anderen aanhoren? Waarom? Om anderen te behagen? Het lijkt wel of ze sinds haar pensionering nog 
gevoeliger is geworden. Niets mis mee. Doch ... aandachtig luisteren lukt haar pas weer wanneer ze zichzelf weer heeft 
hervonden en andermans woorden niet meer overheersen in haar hoofd. 

2.49 Te vermoeid

Ze slaat boos, gestrest en machteloos de deur achter zich dicht. Dan loopt ze, eigenlijk te vermoeid om te lopen, met manke pas langs de bomen. ‘ Hoi bomen, ik zit er doorheen.’ Mompelt ze. Getergd. De bomen staan. Zwijgend kijken ze toe hoe ze voorbij gaat. Naar de bakker.

2.48 Even er tussenuit zijn.

Gisterenavond ging ik dodelijk vermoeid naar bed. Vanmorgen mijmerde ik na een korte nachtrust dat ik vandaag echt niets moet van mijzelf, waarna ik in mijn stille huis naar boven klauterde. Naar zolder. Naar mijn atelier. Naar mijn opgeruimde atelier waar de ziel uit is. Ja, je moet er wat voor over hebben om weer een verwarmd huis te hebben. De hoeken zijn nog steeds leeg. Op de oude verwarmingsbuizen prijken nieuwe als smalle schoorsteentjes. Het is er behaaglijk warm. Dank je wel mijnheer de zingende cv monteur. 

2.47 Opgeruimd

Jawel, ik heb zowaar mijn zolder opgeruimd. 

Zoveel heb ik weggedaan, hoppa neem maar mee. 

Mijn atelier heb ik ook opgeruimd. ‘De ziel is eruit’ merkte een vriendin op.’Te netjes.’

2.46 kijk, dit bedoel ik nou

https://www.justbeyou.nl/overprikkeling/

2.45 Laat mij

Een vol hoofd hebben ondanks de Calm app, ondanks gisteren lekker naar het bos gaan. Een vol hoofd met een vorm van electriciteit waardoor ik nauwelijks tot niets meer iets kan absorberen is eerlijk zijn naar jezelf toe zijn. Overprikkeld zijn, al snapt een ander er niets van. Te vermoeid zijn om verbale woorden te gebruiken en te vermoeid om naar anderen te luisteren. Het niet kunnen absorberen. Het ook even niet wíllen. Dat komt wel weer. Eerst rust. Op mijn manier. Het is totaal zinloos om te zeggen: je moet je niet zus of zo voelen. Je moet niet zus of zo denken. Of wat dan ook wat ik niet mag zijn, voelen of denken. Of ...’je zou eens op reis moeten, op vakantie,  of nog erger: ga verhuizen.’ Moet ik weg? Ik ga op dit moment van schrijven pas ergens heen wanneer ik mij fit voel, anders lek ik nog meer energie. Eerst naar binnen keren. 

Ieder mens is anders, dus laat mij. Even. Vandaag.