2.79 een paar dagen

Zondag

Ter ere van haar kinderen’s nieuwe banen uit eten. Ze voelt zich dankbaar. Gedrieën lopen ze na een smaakvolle maaltijd over de zonovergoten kade naar zoon’s huis. Hoge krabbers raken bijna de wolken.

Ze luistert, ze praat, ze kijkt naar bomen op het water. Bomen OP het water? Drijvende bomen op het water? Hoe voeden ze zich aan elkaar. Geen boomwortelnetwerk. Geen verbinding. Ze kijkt, struikelt, haar stok blijft achter in een gleuf en nog net denkend ‘niet op mijn voorhoofd’ zwiept ze in een tel haar hoofd naar achteren waarna ze met haar kin omhoog vol voorover op de harde keien smakt. Autsch. Balen. Bij zoon trekt ze bij. Ze voelt 
zich rijk met haar kinderen. Later stapt ze-zonder reisstress maar beurs-in de auto en laat zich vervoeren.

Maandag

Een dag van niets moeten. Pyjamadag. Bijkomen. Bijkomen van te veel reizen. Toch dankbaar dat ze het deed, net als ieder ander. Nu hoeft ze even niets. Pot thee naast het bed. Wat schrijven, wat slapen en de huishouding wacht wel. Beurs lijf laten helen. Body
 scan meditaties doet de pijn minderen.
Surfen op het net. Dan krijgt ze weer een klap. Niet van straatkeien maar door een foto op een sociaal medium. Ze vindt het asociaal. Daar staan ze dan. Een foto van een vrouw en een man. Daar staan ze dan. Blij en mooi De armen om elkaar heen op een zonnig plein. Zij die het aankijkt kan het niet verdragen. Zij dacht niet rancuneus te zijn. Ze dacht nauwelijks jaloers te zijn. Is het wrok? Is het jaloezie? Nee, echt, ze gunt iedereen het geluk. Maar wat doet het zeer dat in de stad, in het land waar de 
man en zij hun eerste kindje in de armen hielden er zo over háár herinneringen wordt heengewalst door die foto. Ze heeft een grote gunfactor en toch voelt zich tot op het bot gekwetst. Haar herinneringen zijn bezoedeld door de twee poserende mensen ( nog steeds zijn ze dierbaar) die lachend en nietsvermoedend op haar hart trappen. Steeds weer. Te verdrietig wordt ze ervan. Dan blokt ze de twee. Ze doet dat niet snel. Ze vindt het vreselijk. Ze is een mens die naar harmonieuze verstandhoudingen streeft. 
Echter, zichzelf geen geweld meer aandoen is een vereiste voor zelfcompassie. Nachts droomt ze dat ze gezamelijk met de kinderen aan het picknicken zijn in een hal op een luchthaven. Beveiliging beschermt ze. Nou ja.

Dinsdag

Het gaat beter. Wel blauwe beurse pijnlijke plekken. Op haar lijf en haar hart. Meer wonden van haar hart zijn opengegaan en 
willen geheeld worden. Ze is vriendjes met zichzelf. Ze doet de huishouding. De stofzuiger doet het niet. Een bezem voldoet. Kalmaan. Kalmaan. Er zijn al genoeg tirannen.

Taalmaatje komt langs. Hij gaat voor de zoveelste keer inburgeringsexamen spreken doen. Tot nu toe is hij  keer op keer gezakt. We spreken met elkaar. Hij kan het goed vind ik. Van mij hoeft het niet perfect, maar van de examencommissie en medeburgers wél zoals zij willen. We spreken het een en ander 
af. Mijn taalmaatjes zijn een voorbeeld van doorzettingsvermogen. Hun respectvolle houding doet mij goed. Velen-met de  grote mond vol oordelen en vooroordelen van de beste stuurlui staan aan wal- kunnen er een voorbeeld aan nemen.

Avonds schrijft ze een brief van 14 kantjes aan een vriendin elders. Ze zijn een cor-respondentie gestart. Rustig en kalm. 

Woensdag

Ze doet de administratie, bergt papieren op in mappen, doet de strijk, ruimt rommels op die steeds weer opdagen. Ze genereert rommel, spullen vallen op de grond, ze kan er niet bij, ze spoelt het aquariumfilter schoon, zorgt voor de vissen, vogels, haar kat en maakt lekkere broodmaaltijden voor zichzelf. Is dankbaar voor
 haar zegeningen. Fysieke pijn wordt minder. Hartenpijn ook. Middags gaat ze naar buiten. Dit keer met rollator. Ze is wat bibberig. Bewegen is een noodzaak. Ze durft niet met haar stok. Bang om voor de derde keer in een maand tijd te vallen. Bang om preken van een ander te krijgen dat ze uit moet kijken. al is het nog zo goed bedoelt, ze kan zo slecht tegen betutteling. Wanneer snapt men eindelijk eens wat glaucomen zijn? Ze voelt dat ze zich deels aan het afsluiten is voor de buitenwereld. Nadat ze de 14 kantjes brief gepost heeft, loopt ze verder. Naar de bakker. Daar gaat ze los. Nee, geen brood. Eerst koekjes, appelflap en broodjes kopen. Daarna bestelt ze een kop thee met aardbeiengebakje. Op haar gemak gaat ze het zitten verorberen. 

Thuisgekomen pakt ze- kleddernat door de stromende regen- ze door. Mindful snoepen is er niet bij. Vandaag niet. Vervolgens binge serie kijken op Netflix. De appelflap gaat op en het pak echte roomboterkoekjes ook. Inclusief een gezonde roerbakmaaltijd. @dankbaar maar misselijk.

Ze denkt na over het Kinderpardon, vluchtelingen, klimaatakkoord. Ze denkt na over mensen, de natuur en een muur die persé gebouwd schijnt te moeten worden. Ze is opeens intens vermoeid en verdrietig om al het gedoe op deze mooie in de ruimte draaiende planeet die we ons Thuis mogen noemen. Ruimteschip Aarde met alles erop en eraan. Alle stadia van evolutie. Leven en laten leven. De planeet wordt en is misbruikt. Ondertussen worden er miljarden uitgegeven om naar de onbewoonde maan en verder te gaan. 

Ze propt zich vol met zoetigheid en sluit zich af van de wereld. Vandaag. Ze geeft zichzelf permissie om niet persé de weekend en weekkranten die er van vorige week nog liggen te moeten lezen. De NOS app voldoet nu. Met excuses aan de journalisten die veel werk aan een krant hebben 

Leven en laten leven. 

Ze krijgt van haar beide kinderen een sms. Ze glimlacht @ dankbaar. Dan pakt ze zichzelf bij de kladden. Kom op, stoppen met dat gesnoep. Muziekje aan en bewegen.