Mijn poezebeestje
Mijn poezebeestje was er steeds slechter aan toe. De dierenarts kwam aan huis. Gelukkig, ze gaat toch nog niet de pijp uit.
Ze went aan haar strenge begrensde dieet van 25 gram minibrokjes met per keer 4 halve princessenboontjes verdeeld over de dag. Het is zo vreselijke weinig. De eerste dagen zijn een strijd. Wie wint? Toegeven lijkt het gemakkelijkste. Dan is de knop om. Ze gaat niet meer steeds achter haar lege etensbakje zitten mij fixerend met haar ogen. ‘ begrijp je dan niet dat ik wil eten?’ Dieet moet ze houden. Ze stopt het in haar holle kies. Ik leid haar af met een laserlampje, veertjes en ander speelgoed. Ze wordt zowaar levendiger, ze beweegt meer, ze speelt en ze trekt zich niet meer terug ergens in huis. Ze is er weer. Ze leeft op. We hebben het gezellig. Avonds ligt ze op schoot en nachts door het
dek heen in de holte van mijn knieën. Ochtends word ik spinnend gewekt door een pootje dat tegen mijn gezicht tikt. Ze heeft opeens iets van het kitten dat ze acht jaar geleden was. Ze blijft leven. Ze léeft.
dek heen in de holte van mijn knieën. Ochtends word ik spinnend gewekt door een pootje dat tegen mijn gezicht tikt. Ze heeft opeens iets van het kitten dat ze acht jaar geleden was. Ze blijft leven. Ze léeft.
@ dankbaar
Geen opmerkingen:
Een reactie posten