2.80 Wind in de Ruimte

Een zonnige dag met een fikse wind, zeg maar gerust storm. Lekker uitwaaien, de haren alle kanten op. Zalig. Voelen dat je leeft.

Bomen - met zwierende volop heen en weer bewegende krakende takken- die ietsje meedeinen met deze oerkracht en toch stevig in de aarde geworteld staan. Hoog opwaaiende dwarrelende, dansende blaadjes gevallen in de herfst worden meegenomen en belanden meters verder. In dit wiewaaiwoeiweer probeert de oudere vrouw te wandelen. De rollator wordt bijna van de grond opgetild. Haar poezebeest loopt een poos achter haar aan, dan keert deze zich op haar vierpotige schreden om en peert in een vorm van rennend sluipen terug naar huis. De vrouw geniet van het uitwaaien. Ze zet haar voeten stevig neer en is zich intens bewust van de zwaartekracht. Ze wil niet weer vallen. 
Gelukkig dát er zwaartekracht is. Terwijl ze vooruit komt is ze zich bewust van de Aarde -een om de zon roterende planeet in de immense Ruimte van het Heelal- die alles OP zich houdt door die gravitatie. Daarboven de wind, bewegende lucht, in de dunne tere beschermende dampigelaag die scheidt van de ruimte waarin de planeet roteert. 

Wat een prachtig, uniek wonder is dit gevende bolvormige ruimteschip waar we mogen leven. 

Thuisgekomen leest ze: https://nos.nl/l/2271226 oei, overlast is naar.