2.95 Een oude vrouw

Vandaag voelt de vrouw zich oud. Ze voelt zich oud gemaakt. Niet door haar derde struikelvalpartij in een maand tijd, maar door sommige reacties erop. Zij die haar best doet - ooit werkte ze in de Zorg- om valpreventief voor  zichzelf te werk te gaan, voelt zich als een kind dat op haar nummer wordt gezet, terwijl ze meestal bewust kijkt  naar wat kan en niet. 


Als er éen niet onverantwoord bezig is dan is zij het wel. Toch? Ze twijfelt. Mag ze dan niet haar eigen keuzes maken? En ja, ieder bedoelt het goed. Daar is ze zich intens bewust van en ja, ze is er dankbaar voor. Ieder heeft een eigen mening. Dat accepteert ze meestal. Maar ja, laatst werd iemand boos op haar ómdat ze gevallen is, dat ze op moet passen. Zeggen- hoe goed bedoeld ook- dat ze in het vervolg niet meer mag vallen helpt averechts. Aan haar gevoel dat ze net pijnlijk gevallen is wordt dan voorbij gegaan. Ze valt niet voor haar lol. 
Onveilig gevoel. Betutteling ligt op de loer? Nee, zo is het niet. Zeggen wat ze niet goed doet, terwijl ze zichzelf op háar manier redt. Ze neemt heus wel van een ander aan, hoor, maar langzamerhand is ze te oud om het steeds op andermans manier ( ook prima) te doen. Haar huishouden verdeelt ze tegenwoordig over een paar dagen. En ja, ze geeft zichzelf permissie om sommige dingen te laten. Dat geeft een soort spijbel gevoel en heel erg vriendjes met zichzelf zijn. Dát is voor haar met pensioen zijn. 

 Ja, haar kinderen zal ze nog bellen. Die reageren niet paniekerig. Dat doet goed binnen haar ietwat gedeprimeerde gesteldheid die
steeds meer de kop begint op te steken. Eenzaamheid ligt op de loer binnen haar alleen zijn. Doch een- saamheid overwint. Laatst las ze een artikel over eenzaamheid in de krant. Dat gevoel heeft niets te maken met niet onder de mensen zijn. Vaak kan onder de mensen zijn juist een eenzaam gevoel geven. Maar nu onder de mensen gaan. Echt niet. Geen prikkels erbij. Belangrijk is weer bij zichzelf te komen.

Weer  zal ze het lopen moeten en willen opbouwen. Wat heb je nu nodig? vraagt ze zichzelf. 

Ze  slaat haar armen om zichzelf heen als een knuffel in de doe het zelf modus. Ze glimlacht. Ze neuriet een melodietje. De tranen komen. Is haar ouder worden zich wederom overgeven aan wat anderen zeggen? Zij behandelde de ouderen die ze verzorgde als gelijke. Kijken naar wat goed gaat is belangrijk.

Dus ...het is onverantwoord om te gaan lopen, fietsen of wat dan ook? Bewegen ís belangrijk. Ze gaat heus niet fietsen als haar benen, haar ogen en vooral het weer het niet toelaten. Iedereen kan vallen of iets niet zien. Zij die door weer en wind wandelde, fietste en een rotbui eruit bewoog, baalt.

Dus...nu in een stoel blijven zitten? 

Slechte doorbloeding genereren? Oedeembenen krijgen? Is dát verantwoord? Gisterenavond zat ze al te lang na val nummero drie deze maand.

Ze is in de contramine als een meisje met puberaal gedrag. Ongenuanceerd.

In haar fluistert een stem: ben je klaar met dit gespui? Even opstaan, oefeningen doen en daarna trapliften googlen. 

De puber in haar wil schoppen, doch de oude vrouw past wel op. Ze staat het niet toe. Het is onverstandig😁. De laatste keer dat ze dat deed schopte ze zichzelf een zweepslag. Sindsdien is het niet meer goedgekomen met haar benen. Ze doet meditatieve body scans en ze geneest meestal snel, maar ...

In haar hoort ze de stem van haar overleden vader: zing nu maar. Adem. Ze glimlacht. Hij bedoelde het goed. Gisteren vulde ze een enquete in. Of ze zich zorgen maakt over Zorg als ze ziek zou worden? Nee, vulde ze in. Met het woord vertrouwen erbij. Het komt altijd goed en ze kan goed voor zichzelf zorgen. Ze lacht als een boer met kiespijn. Hm, maandag voor de derde keer binnen 10 dagen naar de tandarts. 

Haar traanbuisjes werken hier en nu volop. Gelukkig kán ze huilen. Dat lucht op. Hoewel anderen ook daar een probleem van kunnen maken en ze heeft de ervaring dat men dan wil dat ze uitlegt wáarom ze huilt.

Ze kan en voelt geen behoefte om te trachten uit te leggen in woorden waarom ze lacht en of huilt. Wie kán dat wel?

Stilzijn is ontmoeten. Ont moeten.

Ze is moe. Zo vermoeid. Ze voelt zich stokoud. 

Ze huilt. Hier en nu. Straks is het over en kan ze zichzelf weer motiveren.