2.81 Regels?

In Nederland zijn veel regels en zo ook op het gebied van schrijven zijn er voorschriften. Bijvoorbeeld een Haiku, een Japanse dichtvorm, is aan strenge regels onderhevig die gerespecteerd moeten(?) worden. Echter, is het zó erg wanneer éen van mijn schrijfmaatjes een wedstrijd drieregelige gedichtjes haikoe schrijven start met 5, 7 en 5 lettergrepen en verder zegt dat alle regels overboord mogen? Een lettergreep meer of minder maakt niet uit. Ik vind van niet want het was een wedstrijdje voor de lol. Het gaat om de inhoud. Om het plezier. Samen. Soms hoeft het toch niet zo serieus? Mag er geen luchtige noot in? Ik weet weer waarom mijn schrijfmaatjes en ik destijds van Een Groot Schrijfforum vertrokken omdat we niet mochten schrijven wat we schreven. Over schrijvende vrouwen. Het blokkeerde destijds als een betonnen muur. We mochten niet zijn. We 
mochten niet schrijven zoals we schreven terwijl het in mijn ogen
meeviel.

Schrijven is vrijheid

de mijne en van ieder ander

we houden ons al aan de landelijke regels en wetten,

we zijn beleefd, we houden meestal onze verbale mond.

Wij uiten ons in ons schrijven en als een ander, die zich a l t i j d  star aan schrijfregels houdt (niets mis mee) dát wil inbinden ter meerdere serieuze glorie van DE (?) literatuur dan zijn wij het op een gegeven moment zat.

Echt, schrijven is er- althans voor mij- om te ont- spannen alsof je een paard de vrije teugels geeft. Schrijven is er om je te uiten als een kabbelend beekje of als een vrijstromende rivier. Met respect voor elkaars en je eigen eigenheid maar ook om op een 
vriendelijke manier je mening te geven. Meestal ben ik - verbaal-
daarin een schijtlijster😁. 
Relax, smile and take it easy, serieuze schrijvers . Er is ook nog zoiets als plezier. Mijn vader zei vaak dat humor de smeerolie van het leven is. Dus ... gooi je lijf  los. Beweeg je fysiek of in gedachten als een gebakken ei in een braadpan, spetter de spetter de spetter. Alsjeblieft, moge er álsjeblieft gelachen worden?