Een nieuwe maan gaat over iets nieuws. Nieuwe kansen. Nieuwe momenten. Op weg naar oogsten wat je gezaaid hebt, zaait en nog zult zaaien.
Vanmorgen kreeg zij via een app een flashmob te zien en te beluisteren van de negende symfonie van Beethoven. Ode an die Freude. Dat te horen is voor haar als een groet van haar vader. Ongelooflijk zoals het Universum op de gekste momenten met de negende komt. Wat dreef haar vader haar aan om mee te zingen wanneer hij haar ophaalde -Praten? Nee, zingen moest ze- uit achtereenvolgend drie pleeggezinnen waar ze het totaaaaal niet naar haar zin had en in een constante ‘ik wil naar huis modus’ was. Wanneer het te erg was dan haalde haar vader haar op en plaatste haar in een ander gezin. Om gek van te worden. Meestal voelde zij zich zwaar blahdiblah wanneer hij haar ophaalde. Ook wanneer ze via treinen naar en van huis ( in die jaren was dat Frankrijk) werd vervoerd. Toch begeleide de negende haar vaak. Meestal zat die zangpartij soms irritant zeurend op te spelen tijdens of na momenten dat het niet echt lekker ging in haar hoofd, gevoel en wanneer ze bang was. Ook toen haar man wou scheiden. Het verlaten gevoel van het pleegkind dat zij ooit was geweest was vanaf dát moment weer volop in de picture. Manlief vertrok in december 2000. Verdorie vier dagen later - op haar verjaardag- was er - heel bijzonder voor amateurkoren- een groot concert met zover zij zich kan herinneren - weet niet meer hoeveel- zes amateurkoren ( waarvan zij deeluitmaakte en de sopraan partij zong) en een groot professioneel orkest. Het was iets waar ze intens naar uit gekeken had. Zo bijzonder. Maar ja, die scheiding, het gezin was opeens niet meer heel, het huwelijksleven gescheiden, het huis half leeg, dat concert én de decembermaand waren geen goede combinatie. Daarbij tobben over zelf moeten verhuizen, oh zo vreselijk voor de kinderen, hun dierbaar huis&tuin moéten achterlaten, terwijl daar hun plek was, de plek van de kinderen, van haar. Van SAMEN. Te verdrietig. Zij had geen gezin bij elkaar weten te houden. Meer werk moeten zien te krijgen. Tegen de dirigent zei ze: ‘ik stop ermee, ik doe niet meer mee.’ Niemand blij. Zij evenmin. Maarrrr... ze mocht niet weg. Van tevoren was afgesproken: iedereen verplicht zich vanaf de eerste repetitie om mee te doen. Om mee te blíjven doen. Eventuele uitvaarten van eventueel te overlijden dierbaren zouden dan maar verplaatst moeten worden. Echter, een scheiding is ook een soort uitvaart na dertig jaar huwelijk. Pff. Ze voelde zich uitermate kut. Haar vader zei- vanuit den verre- door de telefoon: zing, dochter.
Ze dacht: ja daág.
Tóch moest ze meedoen. Ze wou niet. De dirigent zei :’ oké, je hoeft niet te zingen. Maar je moet er wel zijn en je gaat maar gillen. Gillend je partij zingen. Zo hoog als je kunt. ‘
Zo kwam het dat ze keer op keer gillend tot huilends toe de laatste repetities doorkwam. Bij de generale begon het iets op zingen te lijken en kon ze ietwat lachen inclusief zich iets verheugen. Afijn, met paradoxale gevoelens trad ze mee op. Haar ( tegenwoordige ex- ) echtgenoot, haar kinderen, een zus en zwager zaten in het publiek. Het ging. Ihr stürtzt nieder? Hoppetee. Ze liet zich niet kennen. Of juist wel?
Aan bovenstaande dacht ze toen ze zacht meezong tijdens de flasmob met de koorpartij van de negende van Beethoven. Een kraakstem. Mezzo als het even meezit? Maar ... ze zingt al hoeft niemand het te horen. Ze ademt. Ze leeft.
Vandaag is ze dankbaar naar haar vader toe. Hij deed dat waarvan hij dacht wat goed was en dat hield onder andere zingen in. Ook is ze dankbaar voor het goede leven met haar ex. Nog steeds is hij een goede, lieve papa. Vandaag kan ze lachen dat de negende in haar leven was en is. Het is je gelukt, Pap, hoewel ik niet zo bagateliseer als dat jij deed. Verdriet mág er zijn naast de Vreugde. Ah, lieve bijzondere Papa.
Nieuwe maan. Haar stem meer gebruiken? Om te spreken!
Zingen doet ze onder de douche. Ook dat is een spreken. Maar verbaal zijn? Durven zeggen wat ze zou willen zeggen. Ze heeft het gekund. Ze kan het. Net als het lopen dat ze vandaag weer deed. Steeds een stukje verder. Luisterend naar haar lichaam. Éen met haar lichaam. Omdat ze ervoor kiest.
Later die dag hoort zij dat het Eurovisie songfestival naar Rotterdam komt. Jippieeee. Iets constructiefs juist 75 jaar na de Bevrijding en 80 jaar geleden het bombardement op Rotterdam was. Daar kan de organisatie vast en zeker een ongelooflijk verbindend, vriendelijk, ogen openend en oh zo krachtige herdenking bij neerzetten lijkt haar. Rotterdam laat het gebeuren.
Savonds kijkt en luistert zij naar The Voice senior . Heerluck. Zelf meedoen? Nee, daarvoor weet ze dat ze vocaal niet meer voldoende in de mars heeft. Dat geeft niet. Meezingen is ook fijn. Doet goed. Niet hoeven te presteren is een zegen. Ze kiest er voor. Wel denkt ze: zal ik weer bij een koor gaan?
Energie is energie die je zowel optimistisch als pessimistisch voeding kunt geven. Is zij een pessimist? Ze vindt van niet. Maar ja, soms kan ze zich gedeprimeerd voelen. Dat is nou eenmaal zo. Accepeteren. Een mens voelt zich af en toe gedeprimeerd, verdrietig, bang, boos, blij. Toch weet ze dat geluk een keuze is en dat kost best moeite om je gevoel te accepteren en om te polen. Blij moedigheid laten zijn. Het kind in haar het licht in de ogen gunnen. Blij mogen zijn.
Jezelf motiveren is keer op keer een keuze.
Nieuwe Maan. Nieuwe cyclus met nieuwe mogelijkheden.
https://youtu.be/a23945btJYw
Geen opmerkingen:
Een reactie posten