In mijn vorige Blogspot, had ik het regelmatig over zich repeterende oude patronen. Inprentingen gedaan in de jeugd en door mijzelf versterkt. Dat zie ik nu in. Zowel de mooie als de zeer irritante.
Sinds ik met pensioen ben spelen oude kleverige irritante vervelende vaker op. Ik weet nu dat dit meespeelde in mijn besluit om mijn Blogspot schilderen&schrijven gisteren te verwijderen. Besluit? Was het een besluit? Het was een oude manier van gehoorzamen aan een rottige inprenting. Ik ‘koos’ om ernaar te luisteren door bepaalde triggering.
Koos ik? Of leg ik de ‘schuld’ bij mijn inprentingen?
Een patroon, un patron in het Frans. De baas van de inprentingen? Zou een mens een leven lang geconditioneerd blijven? Is in een bepaalde conditie zijn een keuze? Blijven conditioneringen altijd de baas?
Deels wel en deels niet, vind ik. Hm🤔.
Wanneer ik besluit om te denken en te voeden dat ik zélf de baas ben over mijn gedachten en gevoelens, dan voel ik binnenin mij een verschuiving als een stil maar krachtig respons. Een bevrijdend gevoel. Een Ont-dekken. Een vrij maken.
Bewustwording
Gáat het over de baas zijn over je inner wereld? Dat vind Ãk
patriarchaal. Het gaat voor mijn gevoel over samenwerken met mijzelf. Over samen. Over respect. Over gevoel en begrip hebben voor mijzelf en anderen. Steeds weer. Keer op keer op keer Compasssie. Met en in mijzelf de wereld te creëren waarnaar ik verlang. Dát is ... mijzelf zijn. Mijzelf mogen zijn. Respectvol. Daarin blijven geloven vanuit een sterk gevoel van zelfcompassie, ook dat ik geen supermens hoef te zijn, of
supermoeder. Nee, gewoon mijzelf. Andermans/vrouws inprentingen in het verleden bij mij die ik keer op keer onbewust voedde en dus macht gaf, durven aanzien. Angst voor triggering voeding geven? Dan verstijf je van binnen. Dan heb je geen leven.
De goede conditioneringen zien, voelen en er dankbaar voor zijn. Zoals mijn vader die zei: onthoud altijd dat humor de smeerolie van het leven is.
Geen cynisme, geen sarcasme maar een gezonde dosis humor. Mijzelf en mijn gevoelens serieus nemen. Echter, ook om mijzelf kunnen lachen. In ieder geval is grijnzen al heel wat.
Hoe zie en voel jij dit, lezer?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten