In de zomeravonden een ommetje maken met mijn poezebeest vind ik het summum van genieten.
Het dorp is stiller dan dat vandaag overdag was. Er zijn nauwelijks omgevingsgeluiden. Iedereen is binnen op een paar mensen na die ik gedempt hoor praten in hun tuin. Een merel fluit zijn avondconcert. Warme volle klanken vergezellen ons terwijl we door het gras struinen, speurend naar takjes en steentjes. Verderop zijn buizen. Ze liggen door een heuveltje heen nabij een paar boomstammen. Poezebeest ontwaakt uit haar sloomheid. Ze loopt oplettend alsof we door een bos lopen, snuffelt, ruikt en met de klieren bij haar wangen laat ze een geurbericht achter voor een volgende voorbijgaande kat. Ze springt met haar iets te zware lijf het heuveltje op. Rent door de buis en loopt achter mij aan terwijl ik een patroon door het gras loop om twee bomen heen. Dan slenteren we naar een bankje, rustig genietend van de zwoele stille zomeravond met haar lucht gedeeltelijk getint met zachtgeel en zachtrood achter en boven een boom. Het is van een adembenemende schoonheid. Poezebeest gaat er bij liggen met de oren gespitst. Alert doch ontspannen. De blaadjes aan de bomen bewegen heel langzaam. De bomen geven zuurstof. Heel bewust adem ik langzaam uit en in. Een geven en ontvangen. Zonder zuurstof kunnen we slechts drie minuten. Dank jullie wel bomen.
Ik maak een gek keelgeluidje. Poezebeest kijkt mij aan en we glimlachen naar elkaar. Ja, serieus zij kan glimlachen.
Met een dankbaar gevoel sta ik op en lopen we naar huis. Een vredig gevoel danst rustig door mij heen.
Ik voel mij thuis.
