2.2 Hallo bos, daar ben ik weer

Met de bus naar het oude stadje bijna aan zee. Daarna langs een drukbezochte zonovergoten bloedhete Jaarmarkt met slenterende, puffende en kooplustige mensen. Nog even en ik wandel de grote, groene luchtkoeling in. Hallo bos, daar ben ik weer. Ja, in december was ik er voor het laatst. Door familie gereden. Long time, not seen.

Langzaam omhult de aangename koelte en warmte mij. Ik drink je in, bos. Voel mij een deel van je. Levenskracht komt terug. Diep adem ik  gezondheid in, vermoeidheid uit. Dankbare warmte spreidt zich door mij heen.

Het bewegende bladerdak waar zonnestralen dan weer op een 
opkomende scheut van een boom schijnen. Dan weer de stam van de beuk aan het eind van de lange laan vol in het licht. Echt bijzonder. Een scheut tussen éen van haar wortels. Ik deel water, zelf drink ik ook. 500cc is niet veel, een druppel voor een bos, wanneer ik denk aan het feit dat ik gisteren las dat het 200 dagen achter elkaar zou moeten regenen om de droogte van deze maanden op te heffen. De greppels liggen droog. 

Loop ik elders van boom tot boom om even in schaduw te kunnen staan, hier in het bos wandel ik rustig tussen de bomen van bank naar bank. De wandeling stelt qua lopen niet veel voor. Echter, ik ervaar het als een helende weldaad. 

De band met het bos is sterk. Ik voel, ik merk op, ik kijk en ik draai mijn hoofd naar alle kanten om goed te kunnen zien.

Af en toe kom ik mensen tegen. Af en toe komen mensen mij tegen. Zien mij zitten op een bank of boomstronk. Ze stoppen bij mij. Ze praten kleine praatjes. Praten over de Jaarmarkt. Praten over dat ze niet begrijpen dat ieder daar in de warmte loopt en er weinigen zijn die het bos ingaan. Praten over opeens allemaal problemen. Ik luister, ik knik en probeer mijn hoofd leeg te houden. Dat lukt. De pratende wandelaars begrijpen het wanneer ik met zachte stem op de fluisterende Stilte van het bos duid. ‘Vind u de Stilte ook zo fijn?’

Er wordt geknikt, geglimlacht en we wensen elkaar een mooie wandeling toe. Een fijne dag verder.

Op een ander bankje met weer ander uitzicht mijmer ik over de klimaatcrisis. Overdenk ik al het gekap van gezonde bomen hier in Nederland omdat ze mensen in de weg schijnen te staan. Hier in het bos voel ik zo sterk dat veel mensen hun eigen duurzaamheid in de weg staan. Velen willen toch controle houden over de Natuur. Wat uit zichzelf groeit wordt door velen minder gewaardeerd dan wat in een tuincentrum wordt gekocht. Alsjeblieft. Laat groen groeien. Laat groen leven. Laat groen bestaan met respect. Heel misschien herstelt de planeet waar wij mogen wonen en leven zich wel? Ik wens het zo.