Blijf gefocust, zeg ik tegen mijzelf,
terwijl ik nadenk over een stukje schrijven over
focussen.
Blijf gefocust, zeg ik tegen mijzelf,
ondertussen probeer ik al fietsend een video te maken van de prachtige omgeving waar ik woon voor
een vriendin in den verre.
Blijf gefocust, zeg ik tegen mijzelf
terwijl ik nadenk over een stukje dat ik wil schrijven over
focussen
tegelijkertijd pin ik geld uit de muur. Wat een wonder dat het kan.
Nadenkend over een stukje schrijven over gefocust blijven op dat wat je aan het doen bent loop ik het boodschappencentrum in waar ik enkele boodschapjes haal bij AH. Bij de kassa toch maar pinnen en ...oh schrik. Pinpas zit niet op zijn plek, Pinpas heeft pootjes gekregen. Nee he? Ik heb nog niet zo lang een nieuwe plus code. Waar oh waar ben je, Pinpas? Niet in het tasje. Nergens.
Ik praat tegen iedereen. Iedereen zegt van alles tegen mij. Warrigheid in het kwadraat neemt volop bezit van mij. Zenden en ontvangen. Om gek van te worden.
Bij de pinautomaat bestudeer ik de gleuf. Misschien zit je daar nog, pinpas? Nope. Zou ik zo stom zijn geweest om de pas te hebben laten zitten?
Dan bel ik mijn bank. Ik probeer mijn aandacht op het bellen te
richten. Toets dit, toets dat, grrrr. De glasbak wordt geleegd, winkelwagentjes ratelen, de glasbakinhoudophaalwagen maakt op zich al een kabaal maar de waterval aan glas dat leeggestort
wordt is nog ongelooflijker luid. Herrie in het kwadraat. Mijn zenuwen voelen zich aangerand. Ik wil( wil?} de telefoon op hard zetten om beter te kunnen concentreren. Maar nee, toch maar niet doen. Ik spits mijn oren om te proberen de mevrouw van de
bank te verstaan. Er hangt een jonge man rond die meeluistert. Shit. De verbinding is opeens verbroken. Een mevrouw staart naar mij. Ik staar terug. Opeens krijg ik buikpijn. Nee he? Dit is niet mijn pijn. Ik schud mijn hoofd en negeer haar ogen. Wil ze
pinnen? Hm, ze staat daar maar. Dag starende mevrouw. Het ga je goed. Ga naar de dokter. Dan loopt ze weg. Een golden retriever wordt met zijn lijn vastgezet aan een lantarenpaal. Ook wij kijken elkaar aan. Even. Hoi, mooie hond. Wat een rommelig gedoe he? Trek jij het? Al die prikkels? De hond laat zijn kont zakken. Relaxed, doch gespannen kijkt hij waar zijn bazinnetje
door de deur van het boodschappencentrum is verdwenen.
Gefocust. Goed voorbeeld.
Ondertussen houd ik nog steeds de wacht bij de pinautomaat en
bestudeer de gleuven, hopend dat de pinpas eruit zal floepen
. Nope. Bankmevrouw nummero 2 aan de foon. Toets dit, toets dat, fluisterend gegevens doorgeven. Pffff focussen. Pas wordt
geblokkeerd. Ik klets tegen iedereen. Hou je rustig, rustig, rustig. Iedereen praat terug. Denkt mee. Lief.
Dan ga ik weer het boodschappencentrum binnen. Bij de kaasboerin leeg ik mijn tasje aandachtig. Gefocust, Lol. Opperste concentratie. Wat deed ik nadat ik het geld uit de muur heb gehaald? Pinpas, ben ik je echt kwijt? Vergat ik je uit de muur te nemen? Ben je ingeslikt door de automaat? Ben je gestolen? Waar
oh waar ben je?
Tussen de tyngetaler en de jonge weidekaas pak in een automatisme mijn mapje met pasjes om nog éen keer te zoeken. Onderbewustzijn, weet je waar ik het heb gestopt? Een paar tellen verstil ik. Dan pak ik het stapeltje kaartjes. Mijn vingers wurmen onbewust. Tuurlijk zit het er. Lol. Tussen de Gamma en
Etos pas vind ik het. Logische plek, maar niet heus. De kaasboerin deelt in mijn opluchting. Wat kan ik een onnadenkend warhoofd zijn. Voor de derde keer bel ik de bank. Nu heb ik een mijnheer aan de lijn. Ik jubel dat ik mijn pas terug heb. Voor de derde keer vertel ik het verhaal. Hij doet lollig en ik
ook. Of misschien is het omgekeerd? Ik mag achterin de
kaasstand gaan staan daar waar geen luisterende oren zijn voor mijn fluisterende stem waarmee ik mijn gegevens doorgeef. Echter, helaas pindakaas. De pas blijft geblokkeerd. Balen.Toch is het veiliger. Een nieuwe is in de maak.
Eind goed al goed. Een bezoekje na het verblijf bij de kaasboerin
aan een oude vriendin is een rustmoment.
Thuisgekomen komt er een telefoontje binnen met een moeilijke vraag.
Met mijn nog overprikkelde hoofd tracht ik mij te concentreren en te begrijpen.
De volgende dag schrijf ik eindelijk een stukje over focussen.
‘Humor is de smeerolie van het leven’ hoor ik mijn vader zaliger in gedachten zeggen. Gelukkig kan ik om mijzelf grinniken.
Tot later.
2.9 Focus
Geen opmerkingen:
Een reactie posten