Jezelf zijn is een eigen geheimerig gevoel. Jezelf zijn is jezelf trouw blijven. Je diepste wezen laten bestaan omdat je niet anders kunt.
Zijn naam was Prins. Onze gezinshond, lang geleden overleden op 15 augustus. Hij was loyaal tot aan het einde. Prins helpt mij vandaag herinneren- over de dood heen-dat ik loyaal mág en zelfs moet blijven aan mijzelf. Trouw blijven aan gedachten en gevoelens die de moeite waard zijn om te voeden. Waarvan je in je guts voelt.’Dit is een innerlijke noodzakelijkheid. Het is goed! Als je er blij en dankbaar van wordt, dan is het goed.’
Vriendelijk zijn, ook naar mijzelf toe. Juist naar mijzelf toe. Zelfcompassie voeding geven steeds weer al ben ik andermans ogen al sinds mijn jeugd anders. Nou en? Ieder mens is anders. Ieder mens heeft zijn, haar en het eigenheid.
Mijzelf zijn is mogen huilen en lachen. Ik heb huilen nodig om te ontladen vooral bij overprikkeldheid, bij verdriet, bij machteloosheid, bij geen verbale woorden hebben, bij te veel spanning. Daar is niets maar dan ook niets mis mee. Lachen en huilen zijn de zelfde energie. Je ont-spant erdoor al kom je om in het verdriet. Ik heb door dat hoe minder wallen ik onder andermans ogen zie, ik meer verdriet heb. Dan heb ik het gevoel dat de ander nog supermens tracht te zijn, meeloopt met het
collectieve bewustzijn en nog niet geland is als mens. Maar ja, dat zijn ‘maar’ gevoelens?
Tot een volgende keer.🍀💕🍀. Mijn zoon zou zeggen: ‘tot straks’ al gaat hij naar het andere eind van de wereld en staat hij op het punt in een vliegtuig te stappen, alsof hij een ommetje naar de bakker gaat maken.
Daar kan ik nu- ja nù wel😁- om lachen.
Tot straks🤪.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten