2.30 Over inburgeren, taalcoachen en schrijven

Heb vanmorgen een discussie achter de rug over vluchtelingenwerk, met name over taalcoachschap en integreren. Zoooo moe ervan. Of iemand wel of niet integreert ligt óok aan de omgeving, als die afhoudt en veroordeelt wat de inburgeraar nog niet kan ja, dan lukt het minder vlot.  Een kind behoor je ook te begeleiden! Toch? Natuurlijk kun je niet alle stenen op diens pad verwijderen, kijk daarom naar kwaliteiten in plaats van te oordelen over de ‘tekortkoming’ van de taal nog niet goed beheersen.

Even een zijstraatje😚: in mijn jeugd moesten we als gezin twee keer naar een ander land verhuizen voor mijn vaders werk. Hij
werd uitgezonden vanuit Nederland. Eerst naar Duitsland. Dat ging prima. Drie mooie jeugdjaren hebben mijn broertje en ik genoten- mijn zusjes wat minder-  met de natuur als speelplaats. Weer of geen weer, na schooltijd  waren wij buiten. Op school ging het prima. We leerden snel. 

Andere koek was het toen mijn vader vanuit Duitsland naar Frankrijk werd overgeplaatst. Wij ook van de ene op de andere dag- als verrassing😁- en ja ik weet héus wel dat het in géen 
vergelijk is met wat mensen die moeten vluchten  meemaken en meemaakten- onze mooie woonplek, school, vriendjes, al het vertrouwde ...weg. Een huis met een hek eromheen in de banlieu van Parijs, een andere  school met een onbekende taal en heel veel kinderen. Achter in de klas gezet worden als je op goed geluk oui of non zei op een vraag die je niet begreep. Gepest worden door blikken en woorden die je niet verstond maar wel de energie ervan voelde. Er niet bij horen. Kortom ... ik ervaarde 
het als onleuk en onaangenaam.

Ja, nogmaals ...ik weet héus wel dat het in geen vergelijk is met wat vluchtelingen meemaken en meemaakten, doch een klein beetje heb ik ervaren hoe het is en voelt om de taal nog niet te  beheersen en als anders gezien te worden.

Als iemand het beter weet - met de vrijheid van meningsuiting van de beste stuurlui staan aan wal- word dan ook taalcoach 😁
🙃, ga vrijwilliger worden in Griekenland of misschien kun jij wél in het land van herkomst leven met alle eisen die je stelt aan mensen die moesten vluchten. 

Op een gegeven moment hield ik vanmorgen weer eens mijn mond, keek diegene aan en  dacht: tja, dat is vrijheid dat je alles kunt zeggen terwijl je wél over een grote groep mensen oordeelt waar je geen kennis mee hebt gemaakt. 

Ik had niet meer over inburgeren, taalcoachen of mijn jeugdjaren willen schrijven. Wou het in mijn verwijderde oude blog laten, alsof dat schrijven nooit bestaan heeft. 

Echter, ik besef: al is het weg, dat ik het nooit echt kan verwijderen. Het maakte en maakt onder andere deel uit van wie ik tot dit moment  ben geworden. Ik kies er keer op keer weer voor om mijn hart te openen. 

Daarom ... blijf ik zo vrij mogelijk schrijven en doe mijn best om het te beperken tot maximaal 500 woorden.