2.33 Over 16 oktober en overprikkeld zijn

Het is aan een ander nauwelijks uit te leggen dat als ik in een stroomversnelling zit waarin ik met andermans versnelling van vertellen tracht mee te gaan, ik op een gegeven moment tureluurs kan worden omdat het mij niet lukt om mijn aandacht te houden bij de woorden en vooral de beelden die mij voorgeschoteld worden.

Als bijvoorbeeld mijn lieve, spontane, enthousiaste dochter mij iets vertelt doch verschillende zijwegen inslaat en ik haar tracht te volgen terwijl mijn brein mij zin na zin een levendige beeld en geluidsfilm voorspiegelt, dan wordt het een ratjetoe in mijn hoofd. Mijn denken probeert het snelle van haar jongere hink stap sprong gedachtengang bij te houden, waardoor ik voor mijn 

gevoel als in een centrifuge kom. Waar gaat het in hémelsnaam
over? Ben de weg kwijt in haar en mijn verhaallijn. Stress jaagt door mijn lijf.

Ik bén blij met mijn vrolijke dochter en haar nieuws. Ik leef intens  mee. In gedachten geef ik haar een knuffel. Maar mijn hart doet ook pijn. Bij haar en bij mij ervaar ik een eenzaamheid omdat 
onze denksnelheid niet meer synchroon loopt. 

Adem diep in en langzaam uit.

Gefrustreerd, verdrietig en gestresst begin ik vandaag de dag. Ik schrijf op bed. Heb mijn bloeddruk maar weer eens voor een keer opgenomen. Te hoog. 174/95. Verdorie. Mijn vader zou het weggelachen hebben. Hoge tensie, terwijl ik net naar de Calm 
app- al de 47ste dag- luisterde. Vandaag gaat het over Inner 
guidance. Die is op dit moment van schrijven ver te zoeken. Of 
niet? Alles heeft zijn betekenis. Het leven leren. Steeds weer. 

Echt, een mens is meer dan zijn of haar tekortkomingen. Zijn het tekortkomingen? Ik weet dat mij kunnen inleven in een ander tevens mijn kracht is. Door de jaren heen heb ik er mee leren omgaan. Mijn kracht? Zo, ervaar ik het nu niet.

Adem diep in

en 
langzaam uit,

Mijn tensie weer checken. Ik ben driekwartier verder. Oh, dochter belt. Ik houd van haar.
Tensie is 153/88. Iets gezakt. Alles in mij voelt zich net zo 

vermoeid als toen ik kanker had. 

Overprikkeld! Niets meer en niets minder.

Goed naar mijzelf luisteren vandaag. Misschien wat schilderen. Bloggen. Ook in de tuin werken. En ...mijn boodschappen worden bezorgd. Wat een luxe. Kalm aan nu.

Rustig ademen, de adem haar gang laten gaan.

16 oktober was de dag dat mijn (nu voormalige echtgenoot) man en ik in 1970 in het huwelijksbootje stapten. Na dertig jaar stapte hij uit 
het huwelijk én het gezinsleven. Mijn hartsvriendin cq vertrouwenspersoon uit die tijd meenemend. Zou zij meer voldoen dan ik😁🤪? Anders! Zij is ook maar een mens. Na ja, als ze het maar goed hebben samen dan heeft de scheiding zijn zin gehad. In ieder geval is ze goed voor onze kinderen. Dat die er zo stabiel uit zijn gekomen met hun hoeveelheid ouders ... biologische, adoptief, gescheiden en stief! Ik kijk terug naar de vrouw die ik was met de conditionering van het meisje dat nog 
steeds in mij leeft. Nee, ik heb de scheiding niet weten te 
voorkomen. Ik klapte dicht. Blokkeerde als nooit eerder tevoren. 

Echter, zowel hij als ik hebben meer dan ons best gedaan, ook voor de kinderen. Nu nog. Hij is en blijft een lieve Papa.

Rustig ademen, hier en nu.

16 oktober vind ik altijd een moeilijke dag. Wanneer stopt dit? Loslaten! Ja en Nee, want ik accepteer het houden van in verbondenheid. Het is oké zo, lwant niemand kan mij houden van verbieden. En terugkomen? Nee.

Ik ervaar zijn gaan als gisteren, hoewel het al zeventien jaar geleden is. Van de scheidings advocaat naar de andere, omdat we
 onze kinderen eindelijk mochten laten inschrijven in het

Geboorteregister in den Haag. Mijn hart scheurde omdat het zo paradoxaal was, doch nu vult het zich met dankbaarheid voor alle mooie geluksmomenten als echt-paar en als gezin. We zijn tóch een gezin geweest en nog. 

En ...vandaag kies ik er weer een mooie dag van te maken. Ik adem de stress eruit. Adem diep in en laaaangzaammm uit.
Hier en Nu.