Na een rusteloze nacht ontwaak ik na toch nog drie uur van de wereld te zijn geweest. Voel mij brak, maar dankbaar voor mijn warme bed.
De zon schijnt mijn slaapkamer binnen, streelt de foto’s van mijn kinderen, mijn moeder, mijn jongere zelf en mij. De Aloa Vera staat samen met de oude doorgeefplant van mijn moeder -die de naam vaderplant draagt- gezondheid uit te stralen. Beneden hoor ik mijn poezebeestje trippelen door de opgeruimde gang met de kortgeleden vol met plankjes gemaakte ruimte die nu kast heet, ben er blij mee. Even later kleppert het kattenluik, mevrouwtje is buiten. Behalve een waarschuwings piep van de wasmachine om aan te kondigen dat zij klaar is met haar werk is het rustig,vredig en stil in huis.
Mijn oren proberen de geluiden in de straat te duiden: het getjilp van mussen in de boom vlakbij, een kraai krast op het dak van het hoekhuis, voetstappen van een wandelaar die zijn licht hijgende hond uitlaat. Een vlucht ganzen vliegt gakkend over. Op de Provinciale weg geluiden van rijdende auto’s. In de opening van het raam tikken de kraaltjes van de dromenvanger door de zachte adem van de wind zachtjes maar hoorbaar tegen elkaar, de veertjes dansen licht wapperend een ochtendlied. ‘ En? Wat is je intentie voor deze dag, mens? Wat is je droom?’
Dankbaarheid vervult mijn hart als een knusse omarming. Mijn hart omarmt mij met haar levengevende warmte.
Er is zo veel om dankbaar voor te zijn. Moge dit keer op keer mijn intentie zijn en moge mijn hart mij beschermen tegen de ontevredenheid van anderen, tegen hun vaak zo stellige vrijheid van meningsuiting en tegen mijn eigen gevoel dat ik het met alles gehad heb. Een Whatsappje van een vriendin komt mijn telefoon binnen evenals een uitnodiging voor een enquete waarvoor ik dacht mij afgemeld te hebben. Te veel prikkels. Toch maar weer invullen? Het houd mij wel bij de les.
En ... tevens is het een kans om míjn mening te geven.
Ik glimlach en ...ik voel mij ja, dankbaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten